Als mijn communicatie met mijn oud-huisgenoten wat zou zeggen over onze relatie dan zou het niet lang duren voordat je er cynisch van wordt. Afgebroken telefoontjes (eten brandt aan), een veelheid aan ongeopende whatsappgesprekken (ik wil even goed reageren maar kan daar dan vervolgens ook een week lang geen tijd voor vinden) en verzette afspraak na verzette afspraak.
Hoewel onze relaties dus eigenlijk maar matig onderhouden worden, was het leven me gunstig gezind en kwam al het contact in de afgelopen week samen.
Zo sprak ik ineens vier van mijn dertien oud-huisgenoten. Mensen met wie ik bijna vier jaar in de fameuze oude sokkenfabriek op de Kaiserstraat heb gewoond, lief en leed mee heb gedeeld, menig column aan heb gewijd en nu al bijna twee jaar nauwelijks zie. Toegegeven ben ik de schuldige partij omdat ik naar Den Haag ben verhuisd, maar…
Toen ik nog een jonge en onbezonnen Leidse bachelorstudent was, schreef ik al eens over de vreemde en intense relaties die je met je huisgenoten ontwikkelt. Wat ik toen echter nog niet wist, was hoe vreemd die relaties worden vanaf het moment dat je níét meer samenwoont.
Wat ik bedoel is dat ik afgelopen week weer oud-huisgenoten sprak die ik vaker op sloffen dan normale schoenen heb gezien en van wie ik weet welke kleur hun lievelingsonderbroek is, maar dan toch door middel van de vraag ‘goh, wat doe je nu eigenlijk?’ erachter kwam dat ze inmiddels een dubbele master doen en volgend jaar naar een ander continent willen verhuizen.
Alsof we een vriendschap achterstevoren beleven: eerst deelden we elke dag vol met intieme, rare, vieze en onhebbelijke dingen en dan nu pas zien we elkaar een keer in de zoveel tijd en krijgen we te horen hoe het zit met de grotere langetermijnzaken.
Hierin viel me overigens vooral op dat júíst de huisgenoten die het vaakst ongeschoren, ongewassen en ongeleid door het huis paradeerden, hun leven nu het meest op de rit lijken te hebben. Want terwijl ik nog bezig ben met studiejaar nummertje zoveel en van plan ben om dat hele gebeuren volgend jaar met nóg een master te verlengen, heeft mijn iconische oud-ganggenoot, die in huis vooral bekend stond om haar harde geschreeuw en het feit dat ze haar tentamens altijd voorbereidde door de avond ervoor een flinke baap te roken, inmiddels een leuk Amsterdams appartement dat ze deelt met een vriendin, een hond én baan op de Zuidas heeft.
Al met al is deze hele fase van (oud-)huisgenoten zijn heel leuk, want naast dat het bijzonder is om te zien waar iedereen terechtkomt, is het vooral fijn om te merken dat onze relaties sterk genoeg zijn om ook nog buiten het huis te bestaan. Hoewel we elkaar niet meer dagelijks zien of verbonden zijn door middel van dezelfde voordeur, een lijst met verzaakte schoonmaaktaken of een ranzige fusie, heb je echte vrienden gevonden in mensen die je - als je niet samen had gewoond - misschien wel nooit had leren kennen.
Maia de Quay is student rechten