Columns & opinie
Studentenhuisroulette: als je zielsverwant het gore lef heeft om te vertrekken
Best bijzonder: geheel toevallig beland je op hetzelfde moment op dezelfde plek en ben je closer met elkaar dan met een groot deel van je familie.
Maia de Quay
vrijdag 23 april 2021

Al dik anderhalf jaar deel ik in mijn huis een gang met de twee leukste vrouwen van het oostelijk halfrond. Onze zogenaamde ‘Veegsteeg’ is al bijna mijn hele studententijd de thuisbasis. We maken er rare omeletten, delen dateleed, kijken slechte SBS6-programma’s en verzorgen onze vissen (Vis Khalifa en F. Scott Visgerald).

Althans, dat deden we, want mijn buurvrouw heeft laatst besloten dat het tijd is voor haar om te verhuizen. En dat is kut.

Als we praten over belangrijke mensen in het leven hebben we het vaak over goede vrienden, lieve ouders en begripvolle partners, maar zelden over het belang van fijne huisgenoten. Natuurlijk groei je als huisgenoten naar elkaar toe omdat je zo op elkaar bent aangewezen, maar ik geloof dat we doorgaans te lichtzinnig doen over hoe bijzonder het is om met leuke mensen te wonen die je echt graag om je heen hebt.

Ik bedoel, uiteindelijk beland je toch geheel toevallig op dezelfde plek op hetzelfde moment, en ben je voor een korte tijd in je lange leven closer met sommige huisgenoten dan je ooit zal zijn met een groot deel van je familieleden.

Je deelt alles met elkaar, organiseert tientallen domme en enerverende activiteiten en ziet iedereen op zijn best én slechtst. En dat allemaal terwijl je ook nog een keuken, douche en wc met ze deelt. Best bijzonder als dat allemaal goed gaat.

Je ziet iedereen op zijn best én slechtst. Best bijzonder als dat allemaal goed gaat

Uiteindelijk is het dus vooral bijzonder en fijn (en bijzonder fijn) om leuke en lieve huisgenoten te hebben, maar dit betekent ook dat het des te kutter is wanneer zij besluiten (lees: het gore lef hebben) om te verhuizen.

Er komt vervolgens een hospiteeravond waar je semi-geïnteresseerd luistert naar verhalen van talloze mensen die je toch nooit meer gaat zien over paardrijden, vage dorpen waar je nog nooit van gehoord had of superstoere anekdotes over zuipen en bakken trekken (fucking mooi gast!) en dan is het geregeld.

Eén hospiteeravond en een paar weken later verschijnt daar dan ineens een kersverse sjaars op de plek van je oude zielsverwant en begint de studentenhuisroulette weer helemaal bij het begin. Alsof het niks is. En met een beetje pech, herhaal je dit hele feest een paar keer per jaar. Joepie.

Mijn broer gebruikt regelmatig de uitspraak ‘You don’t know a good thing until it’s gone’, maar in mijn geval ben ik me (gelukkig en minder gelukkig) altijd heel bewust geweest van mijn goede ding en vind ik het daarom nu extra jammer dat ze vertrekt en dat het (wat ‘’het’’ dan ook moge zijn) voorbij is.

Aan de andere kant is het ook mooi dat we het zo lang zo fijn hebben gehad en dat er nu voor haar in de plaats een nieuw iemand mag komen die ongetwijfeld (!) ontzettend leuk is en voor wie de hele achtbaan nog gaat beginnen. Misschien heeft mijn huisgenoot gewoon gelijk en is het een uitstekende keuze om op het hoogtepunt te vertrekken.


Maia de Quay is student rechten