Hoewel ik inmiddels al meer dan twee jaar geen bunker meer deel met twaalf (!) Leidse studenten, is de innerlijke luie bachelorstudent in mij soms moeilijk te verdrijven.

Zo woon ik dus al enige tijd in een geweldig fijn en mooi huis met twee geweldig fijne en mooie vriendinnen waarin wij ongeveer 360 dagen per jaar het spelletje ‘Volwassen zijn’ spelen. Toch blijkt het ongeveer 6 dagen per jaar (schrikkeljaar!) moeilijk om het studentikoze vliesje écht van ons af te schrobben.

Waar dat mee te maken heeft?

Uiteraard: de schoonmaaktaken.

Nu is het belangrijk dat ik, voordat ik begin aan dit relaas, meteen toegeef dat ik absoluut niet chill ben als het aankomt op schoonmaken. Nooit is het goed voor deze control­freak, want ik vind altijd (altijd!) wel weer een losliggende schoen of een lege verpakking om over te klagen. Bid dus voor mijn lieve huisgenoten, want ook solidaire schoonmaakdictators (diegenen die ook zelf graag de rotte klusjes doen) zijn én blijven dictators.

Nou goed, zoals gezegd spelen wij dus al zo’n twee jaar een geavanceerde versie van Vader & Moedertje met elkaar. Zonder enig gedoe krijgen alle planten water, worden de tanden tweemaal daags gepoetst (en zelfs zo nu en dan geflost) en verschijnen er elke dag weer voedzame maaltijden op tafel. Het schoonmaken, daarentegen, blijkt van een andere orde. Want hoe je het ook wendt of keert, het samenwonen is en blijft een dans van ‘die gore pan is niet van mij’ en ’ik heb de vorige vuilniszak ook al weggegooid’.

De messen en vuilniszakken vallen ons – in tegenstelling tot 2+ jaar geleden – nu dan wél op, de noodzaak om er iets mee te doen als het niet precies op die manier in de schoonmaaktaak (ook die hebben we immers nog) staat, is net als toen absoluut afwezig.

Deze fase van het leven is dan ook een raar soort limbo waarin je je wél ergert aan rommel en stof en andere viezigheid, maar je niét in staat bent om dan vervolgens ook – ik noem maar een dwarsstraat – een keer de vensterbanken af te nemen of de kruidenla uit te zoeken. Onkunde is het echt niet meer, maar de studentikoze onwil blijkt behoorlijk onverwoestbaar, want ja, wie doet nou helemaal zoiets?

Dus hoewel de tijd van over vuilniszakken heen stappen om de gang door te kunnen achter ons ligt, is nu de fase blijkbaar aangebroken waarin we dan maar gewoon ongerichte constateringen de ruimte in slingeren zonder daar vervolgens enige consequenties aan te verbinden.

Op 6 dagen per jaar na.

Op zo’n dag moeten we elkaar streng toespreken en dan toch echt een écht volwassen actie starten die dan wél iets doet met de opmerking dat er ‘eigenlijk best veel stof bij het schoenenrek ligt’ of ‘iets in de koelkast nogal vaag ruikt’.

En zo’n dag was het dus deze week.

Maia de Quay studeert rechten