Bij International Studies is de zomer begonnen. Tijdens het invullen van de course evaluations bekroop me het verdrietige besef dat ik geen les meer ga krijgen van deze docenten. De feedback op het laatste essay dat ik gisteren inleverde is waarschijnlijk het laatste wat ik hoor. Geen prikkelende discussies meer in de pauzes. Onze kennisuitwisseling is hierbij ten einde.
Iedereen heeft wel die docenten die écht gepassioneerd zijn. Ze hoeven niet eens perfecte pedagogische skills te hebben of elke les een slide met leerdoelen. Sterker nog, mijn favoriete docenten sprongen van de hak op de tak en hadden ronduit chaotische syllabi. Toch zou ik, waar mogelijk, zó weer een extra vak van ze volgen.
Neem bijvoorbeeld mijn professoren voor Afrikastudies. Hun lessen hebben mij passie, nieuwsgierigheid en verwondering gebracht. Zeker niet om hun duidelijke PowerPoints, maar om de manier waarop ze vertellen over het continent waarmee ze al hun hele leven bezig zijn. Stefano Bellucci vertelde ons graag over de lekkere wijnen die hij had geproefd in de landen die hij bezocht, en gaf kritiek op ons Westerse (en onwetende) beeld. Walter Nkwi haalde studenten naar voren om ze als een goedbedoelende cabaretier te shamen voor het niet kennen van belangrijke auteurs. Door hem heb ik nu mijn tweede boek van Achille Mbembe op mijn nachtkastje liggen.
Als dank gaven we mijn docent Arabisch bloemen na ons tentamen. Hij nam met liefde onze lessen over toen een andere docent uitviel. Als we hem hiernaar vroegen (en vaak ook ongevraagd), legde hij tot in de diepte de grammatica en het taalgebruik uit. Het zorgde er vaak al snel voor dat we minstens een week vertraging hadden in de studieplanning, maar hij schonk ons wel de rijkdom van zijn taal.
Het is al helemaal fantastisch als een lecturer kan inhaken op eigen ervaringen in het werkveld. Als ze eindelijk een college geven over hun eigen onderwerp van expertise werkt het enthousiasme aanstekelijk. Zelfs op een maandagmorgen. Zo belandde een docent taalkunde eindelijk bij gebarentalen. In plaats van ons er droog over te vertellen, regelde ze een collega uit Ghana die ons kwam laten zien hoeveel gebaren Ghanezen gebruiken in het dagelijks leven.
Zo’n course evaluation invullen, doet me terugblikken op de rol van een docent in mijn leerproces. Als ik hun uitleg beoordeel, denk ik terug aan de momenten waarop ik snel meeschreef omdat er iets werd gezegd dat me prikkelde. De beste docenten zijn die waarvan je zo hele citaten neerpent in je notities.
Natuurlijk wil iedereen uiteindelijk weten welke hoofdstukken je moet leren voor het tentamen, dus oordelen op organisatie en duidelijkheid is ook zeker belangrijk. Toch denk ik dat we soms de passie van docenten vergeten mee te rekenen. We mogen hun toewijding niet zomaar voor lief nemen. Zij zijn de lijm tussen ons en de stof.
Ik zou altijd een docent verkiezen die moeite heeft niet uit te lopen met uitleggen en discussiëren, boven een tutor die strak een lessenplan volgt en studenten constant in discussiegroepen zelf de stof laat uitvogelen. Liever chaos met vuur dan orde zonder ziel. Een lont gaat nou eenmaal niet aan als de kaars waarmee je hem probeert aan te steken gedoofd is.
Zahra Menguellati is student International Studies