Een stel lege glazen, een inzettende schemering, een statafel zo nat dat je er geen droge ellenbogen aan overhoudt. Het was zo ver. Nu we alle pseudo-slimme praatjes over politiek en studie achter ons hadden, kon de kroegpraat beginnen.
Wat nu écht mijn guilty pleasure is. Nadat drie mensen mij waren voorgegaan, was ik aan de beurt. Geen idee, dacht ik. Ik kon niets bedenken. Was ik zó saai dat ik niks kon noemen? Of waren mijn kinks simpelweg té bizar om deze hier te delen? Ik koos voor de middelmaat (Aristoteles would be proud) en antwoordde met een geacteerde voorzichtigheid: keihard meezingen met foute 2000-hitjes.
Maar na die avond begon ik me iets af te vragen.
Stel nu dat de rector magnificus (in mijn hoofd blijft dat voor altijd Carel Stolker!) aan die tafel had gestaan. En we hadden gevraagd wat de guilty pleasure is van de Universiteit Leiden. Had de rector dan niet slechts één antwoord kunnen geven?
Veiligheid.
Onze universiteit is heel wat keren in het nieuws geweest om haar veiligheidsmaatregelen. Denk aan de immer voortdurende controles van studentkaarten op de universiteitsgebouwen buiten het afnemen van tentamens om (vroeger was dat de ENIGE keer dat je die pas überhaupt tevoorschijn toverde).
Denk ook aan de beveiliger in burger die foto’s maakte van een studente om zich vervolgens achter een paal te verschuilen wanneer de gefotografeerde studente hem daarop aansprak (hier blijf ik om lachen).
En denk aan de nog te plaatsen toegangspaaltjes bij het nog te openen gebouw aan het Spui. En recent: de hekken van het Academiegebouw die dicht gingen toen demonstranten de universiteitsraad wilden bezoeken.
Het hele punt van een guilty pleasure is natuurlijk dat – hoewel je weet dat je gedrag niet helemaal ‘goed’ of ‘verstandig’ is – je er vooral van geniet. En de rector zou natuurlijk beweren dat de universiteit er niet van geniet om zo veel veiligheidsmaatregelen te moeten nemen.
Dat zij dit daarentegen moet doen, net zoals een bouncer weleens een dronken feestganger moet weigeren om de sfeer van het feestje binnen gemoedelijk te houden. Met uiteraard als enige verschil dat op het moment dat er een WOO-verzoek wordt ingediend bij de uni voor de redenen achter die veiligheidsmaatregelen, diezelfde redenen worden zwartgelakt.
Nee, de wijze waarop de universiteit zichzelf probeert te beschermen doet me waarlijk denken aan de vrekkige Dagobert Duck die zijn pakhuis vol met poen middels het gebruik van bommen en granaten poogt te beschermen. Met uiteraard als enige verschil dat de Zware Jongens hier vooral mondige studenten zijn die al gauw gekwalificeerd worden als ‘orde verstorende activisten’ of ‘terroristen’.
Universiteit Leiden, ambieer in plaats van een jeugddetentie, een open plek te zijn waar kennisdeling toegankelijk is voor iedereen. En laat zien dat u geen pleasure haalt uit deze guilty veiligheidsmaatregelen door deze eindelijk af te schalen.
Mathijs de Jong is student rechten