Een paar maanden geleden schreef ik dat ik Amerika een derdewereldland is met een paar goed-geadverteerde steden. Ik neem hierbij mijn woorden terug en vervang ze graag met de stelling dat Amerika een politiestaat is met mensen die zo opgehangen zijn aan een pervers idee van maatschappelijke hiërarchie, dat zelfs de zoveelste moord op een onschuldige zwarte man hen niet laat inzien wat voor troosteloze bende het eigenlijk is.

Waar ik me normaal bezighoud met domme dingen die in mijn studentenhuis gebeuren, goor studentikoos eten of de wanhopigheid van de Plexus, voel ik me nu weinig geroepen om nog een komische doch inhoudsloze column te schrijven over één of ander banaal onderwerp. Over het algemeen bespreek ik beladen onderwerpen zoals racisme met mijn vrienden, ouders en zo’n 6-en-een-halve ongeïnteresseerde huisgenoten, maar deze keer doe ik het even anders.

Gisteren postte een oud-klasgenoot namelijk een foto op zijn story met de tekst: ‘Looting Target solves absolutely nothing and has nothing to do with racism nor the death of George Floyd.’

In eerste instantie wilde ik niet reageren, ik heb de beste jongen immers al een goede vier jaar niet meer gezien of gesproken en dacht dat het laatste waar hij op zat te wachten een soort halfbakken ‘hoi-ik-heb-ook-een-mening’-reactie van mijn kant zou zijn, maar ik merkte dat het me bezighield en heb de rest van de avond met hem gepraat.

Wat ik kwijt wilde: wanneer wij, als witte mensen, stellen dat geweld niet het antwoord is en dat rellen en plunderingen verwerpelijk zijn, dan zeggen we dus dat vreedzaam protesteren en onderhandelen wél het antwoord zijn. Dat is misschien zo, maar hiermee ontkennen we in essentie dat gemarginaliseerde groepen in de geschiedenis maar zeker ook vandaag de dag simpelweg niet gehoord worden.

Wanneer de plunderingen geframed worden als ‘zwarte mensen in Amerika doen dit alleen omdat ze gratis dingen willen en niet om een punt te maken’ ga je totaal voorbij aan het echte probleem en draag je verder bij aan de stereotypering van deze groep mensen.

Er zitten twee problematische kanten aan het impliceren dat er andere manieren zijn om te demonstreren of je woede te uiten over police brutality en systematisch racisme: 1. je biedt zelf geen oplossing (dit is al overduidelijk sinds Rodney King) en 2. het is bij uitstek een voorbeeld van privilege.

Feitelijk komt het er op neer dat je wél wilt dat men dingen oplost, maar alleen als dat op een manier kan gebeuren die jouw rust en comfort niet verstoort.

Rellen en plunderingen zijn niet het probleem, ze zijn een symptoom van het probleem en zijn er juist om ons oncomfortabel te laten voelen, want oncomfortabel zorgt voor verandering, oncomfortabel zorgt voor actie.

In de hele chaos van verslaggeving over rellen en plunderingen lijkt men te vergeten dat Floyd is overleden terwijl hij probeerde de wet te volgen en vreedzaam mee te werken, en dat je zélfs dan als zwart persoon moet vrezen voor je leven.

Wit privilege is geen beschuldiging, het is een feit. Het doet niets af aan de tegenslagen die je in je leven hebt gehad of de dingen die je hebt meegemaakt, het betekent gewoon dat je huidskleur niet één van de dingen is die het leven moeilijk voor je maakt.

Ik begrijp dat dit misschien wat heftig is voor een column van een 21-jarige betweter die normaliter alleen maar kan zeiken over het studentenleven, maar zo nu en dan valt er meer te zeggen en ben ik in ieder geval blij dat er meer mensen zijn dan mijn 6,5 ongeïnteresseerde huisgenoten die dit hebben gelezen.

Maia de Quay studeert rechten