Columns & opinie
‘Amerika is een derdewereldland’
Op het vliegveld van Boston, gevangen tussen terrorbaby's en overspannen wereldreizigers, analyseert columnist Maia de VS. ‘Zolang je maar goed genoeg je best doet in het volhouden dat je fantastisch bent, gaan anderen het nog geloven ook.’
Maia de Quay
donderdag 20 februari 2020

Na zo’n drie weken doorgebracht te hebben in het land van Supersize Alles, supermarkten zonder fruit en aangesproken worden met ‘How are you darling?’ (terwijl degene die je de vraag stelt het antwoord geen moer kan schelen), bevind ik me in een nietszeggende vertrekhal van het vliegveld van Boston.

Vliegvelden zijn plekken waar de tijd altijd stilstaat. Ze lijken buiten de space time continuum te vallen. Er zijn krijsende terrorbaby’s, overspannen wereldreizigers met Weltschmerz en mensen die het nodig achten om overal waar mogelijk hun schoenen uit te doen en hun blote voeten op lege stoelen te gooien. Iedereen leeft volledig langs elkaar heen en slaapt, eet hamburgers of belt enthousiast met het thuisfront. Elk willekeurig uur van de dag, non-stop.

Nu ik me in zo’n mooi stukje niemandsland bevind, en vooral afleiding zoek van de blote voeten die zo’n twee meter van me verwijderd zijn, lijkt het me een strak plan om mijn analyse van drie weken in de VS eens uit te werken. Een tipje van de sluier: Amerika is eigenlijk gewoon een derdewereldland met een paar goed-geadverteerde steden die de achterstalligheid van de rest van de bende op admirabele wijze weten te verbloemen.

De problematiek van de VS is al merkbaar bij de kleinste dingen.

Als je stad en land af moet zoeken voor een fatsoenlijke bak koffie in een metropool als New York, en het niet denkbaar is om een bakje fruit te kunnen kopen (gevuld met ongeveer 5 stukjes appel en 9 druiven) voor minder dan 7 dollar maar je wel op elke hoek van de straat ‘breakfast pizza’ (ik lieg niet) kan krijgen, vind ik het niet zo heel bijzonder dat men dingen als een paar simpele sociale voorzieningen of een strafrechtsysteem zonder systematisch racisme niet voor elkaar krijgt. Het kan allemaal maar moeilijk zijn.

Maar goed, we kunnen in ieder geval één ding leren van onze vrienden van de overkant van de Atlantische Oceaan: zolang je maar goed genoeg je best doet in het volhouden dat je fantastisch bent, gaan anderen het nog geloven ook.

Het heeft even op zich laten wachten, maar het is best geruststellend dat ik dan uiteindelijk toch nog mag begrijpen waar ‘Make America Great Again’ op slaat. Ik heb het met die arme stakkers te doen.

Maia de Quay is student rechten