Zodoende heb ik nu al zaterdagen in september (!) geblokt in mijn agenda en organiseerde ik (nou goed, vooral mijn moeder) een paar weken geleden mijn eigen ik-ben-dan-inmiddels-misschien-wel-23-maar-geef-nu-pas-een-21-diner.
Het concept is vrij simpel: je nodigt een zwik vrienden uit, verzorgt een (quasi-)culinair diner, zet een onfatsoenlijke hoeveelheid flessen wijn op tafel en laat je eens goed de oren wassen door ouders, huisgenoten en andere mensen waarvan je dacht dat het je vrienden waren.
Een ander belangrijk, maar voor mij heikel punt van 21-diners betreft de onmogelijk wrede thema’s die zo nu en dan de revue passeren. Zo word ik zelf altijd een beetje onpasselijk van dresscodes waarbij iedereen bijvoorbeeld een verschillende tint van de kleur groen moet dragen of alle genodigden in het wit en de jarige jet vervolgens in het rood ten tonele verschijnt. Foto’s van dergelijke gezelschappen lijken mijns inziens meer plaats te hebben op de respectievelijke websites van amateurtheaters of sektes (voor zover die laatste groep er webpagina’s op nahouden) dan op Instagram - maar goed, wie ben ik.
Indien mogelijk is het ook altijd leuk je 21-diner in een zo obscuur mogelijk dorp te organiseren opdat je Leidse genodigden zich rond 14.00 u naar het station moeten begeven om ervoor te zorgen dat ze rond 18.00 u aan jouw eetkamertafel in Norg kunnen zitten. Soms is het een beetje alsof er is gedacht ‘Oké, wat is de verste uithoek van het land en het slechtst te bereiken met het OV? Check, dáár wonen mijn ouders!’
Toen we zondag bepakt, bezakt en behoorlijk brak door de stationshal in Leiden liepen onderweg naar de fietsenstalling, zei mijn huisgenoot heel treffend dat het eigenlijk maar een raar concept is om met minstens twintig man stad en land af te reizen naar een uithoek van Nederland om daar vervolgens precies te doen wat we in Leiden ook kunnen doen en dan de volgende dag weer met z’n allen ellendig in een trein rollen om terug te keren naar Leiden.
Hoewel het onmogelijk omslachtig klinkt, is het absoluut alle moeite, tijd en ellende waard - een avond omringd met je favoriete mensen is immers voor iedereen een geschenk.
Daarnaast moet ik ook gewoon toegeven dat het wel wat heeft om uit te gaan in allerlei gekke dorpen waar je verder niet dood gevonden wil worden. Zo stonden we met zijn twintigen tot diep in de nacht in een soort veredelde skihut in Bussum te dansen met 17-jarig Goois kroost.
Hoewel zij (nog) niet begrepen dat vrouwen (die bovendien zo’n vijf jaar ouder zijn) niet spontaan met je willen tongen als je ze op hun billen slaat, was het simpelweg een magistrale avond. Je kunt zeggen wat je wil van 21-diners, maar op een onvergetelijke ervaring kun je altijd rekenen.