Kijk, volwassen worden is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk als de meeste mensen denken (of laten we het volwassenig noemen, nu de meeste volwassenen zelf eigenlijk volgroeide kinderen zijn).

Het begint met voor jezelf zorgen. En dat bedoel ik niet in de zin van jezelf trakteren op een overpriced matcha latte. Ik bedoel: op tijd naar bed gaan, gevarieerd eten (wissel pasta groen eens af met pasta rood), voldoende bewegen, je kamer opruimen, enz..

Maar ook sociaal gezien is volwassenig worden helemaal niet zo ongelooflijk moeilijk. In plaats van uren naar je telefoon te staren (helaas doen je ouders dit tegenwoordig ook, maar zie de opmerking over het volgroeide kind), bel je een vriend op. In plaats van je onzeker te voelen over wat je cordi/club/dispuut/huis/vvv’tjes van jouw nieuwe outfit vinden, haal je je schouders op en zeg je rustig: ‘I don’t care.’

In plaats van je fouten te ontkennen, neem je er verantwoordelijkheid voor.

Maar Mathijs, hoor ik je al zeggen, hoe vaak worden we niet beschuldigd van iets wat wij helemaal niet hebben gedaan, of waar wij niet een directe verantwoording voor hadden?

Klopt, de meeste mensen zijn domoren die het bij het foute einde hebben, maar aangezien dat voor de meeste mensen geldt, zal dit dus ook wel voor jou gelden.

Maar weet je wat in dat geval alsnog het meest volwassenige is om te doen?

Alsnog toegeven. Tuurlijk, je kunt inderdaad hele epistels wijden aan je eigen, Moszkowicz-eske verdediging, de verleiding is groot. Maar het is zo veel makkelijker om gewoon toe te geven, je excuses aan te bieden, en door te gaan met je leven. Vaak kan die ander namelijk pas door met zijn of haar leven, als die drie magische woorden geklonken hebben: het spijt me.

Dus stel nou, bijvoorbeeld, je runt een universiteit, en op grond van het enkele feit dat er een Arabisch sprekende man gesignaleerd wordt in een van de gebouwen zet je de politie en veiligheidsdiensten in en schroef je de veiligheidsmaatregelen jaren onterecht op. En je wordt hier vervolgens op aangesproken.

Wat doe je dan: zwijgen, betwisten of erkennen?

Inderdaad, dan erken je, en bied je, zo volwassenig als je bent, netjes je excuses aan.

En dan heb ik het niet over het maken van een halfbakken excuusje op bijvoorbeeld een medewerkerswebsite waarin je zou stellen dat je bovenstaande ‘betreurt’. Ik heb het ook niet over een sorry-knorrie, of over een jeempie-wat-ontzettend-suf-van-me, maar over erkenning van je falen, van je onvermogen de juiste beslissingen te hebben genomen. Of bepaalde stukken omtrent veiligheidszaken daarbij nou wel of niet aan je zijn overhandigd.

Tuurlijk, je zou in bovenstaand geval ook naar een geheel andere universiteit kunnen vluchten, of je volledig storten op het schrijven van tuinboeken en het cultiveren van ‘notre jardin’ (letterlijk), maar dat zou niet zo volwassenig zijn.

Toch…?

Mathijs de Jong is student rechten