‘Ik ging dit jaar voor de revanche’, vertelt Jurjun van der Velde (25). ‘Ik had een jaar of vijf geleden al een keer meegedaan. Toen werd ik vierde of vijfde.’

Zondag won de Leidse promovendus in de biofarmacie de zevende editie van het NK Tegenwindfietsen. Op identieke stadsfietsen waarvan alleen de zadelhoogte mocht worden aangepast moesten 325 deelnemers de 8,5 kilometer lange Oosterscheldekering trotseren en ondertussen de snijdende kou, rondspetterende snottebellen en windstoten van meer dan 80 kilometer per uur zien te doorstaan.

Hoewel een storm met windkracht negen over Neeltje Jans suisde, eindigde Van der Velde met een tijd van 20 minuten en 22 seconden – ruim 26 seconden voor de nummer twee.

‘Ik had een speciaal aerodynamisch fietspak meegenomen om alles eruit te kunnen halen qua snelheid’, zegt hij. ‘Ik zag iemand in een soort eenhoornoutfit fietsen en een paar gasten in een jurk. Bij de dames won een Olympisch roeister (Lisa Scheenaard, red.), die afgelopen spelen in Tokio nog een medaille haalde.’

Dat is precies wat het evenement zo bijzonder maakt, vindt organisator Robrecht Stoekenbroek. ‘Dat iemand uit een rijtjeshuis uit weet-ik-veel-waar het ineens opneemt tegen een Olympisch sporter in hetzelfde klassement. Waar heb je dat nog meer?’

Eenhoornpak of supersonische fietsoutfit, aan veel eisen zijn de deelnemers niet gebonden. ‘We hebben een buitengewoon olijk deelnemersreglement’, aldus Stoekenbroek. ‘Daar staat bijvoorbeeld in dat je wel mag overgeven, maar alleen in de aangewezen vomit areas. Verder moet je vóór de volgende volle maan binnen zijn, mogen blindengeleidehonden meelopen mits ze de deelnemer niet voorttrekken en is doping toegestaan zolang je het maar met de anderen deelt.’

Alleen het feloranje sponsorpetje van een stroomleverancier dient ‘fier op je hoofd en met de klep omhoog’ gedragen te worden, zegt Stoekenbroek. ‘Er fladderen heel wat petjes rond. Maar hij zit behoorlijk stevig.’

Stoekenbroek, die zelf al meerdere edities meefietste, weet hoe hels de tocht kan zijn. ‘Het is alsof je op een opoefiets een touretappe probeert te winnen. Je zit onhandig, je moet jezelf plat maken. Alleen met benen als die van Tom Dumoulin maak je nog een kans. Dit jaar was zonder meer een van de pittigste.’

‘Ik hing helemaal over mijn stuur heen met mijn kin bijna op mijn voorwiel’, verklapt Van der Velde zijn tactiek. ‘En dan gewoon zo hard mogelijk stampen’.

Behalve de eeuwige roem won hij ook de felbegeerde betonnen medaille. Twee vrienden die ook deelnamen, eindigden als vijfde en negende. ‘Ze baalden dat ze het podium niet hebben gehaald, dus de volgende keer zijn ze er weer bij.’

Hij heeft wel slecht nieuws voor ze. ‘Ik wil dan ook weer mijn titel verdedigen.’