Hoe word je cheerleader bij de basketballers van ZZ-Leiden?
‘De coach van mijn dansschool heeft me erbij gehaald. Ik zit er echt al vanaf het begin bij. Dit wordt mijn derde seizoen bij de cheerleaders van Blue BlitZZ!

‘Het leukste is het dansen voor publiek en daarbij heb ik een heel nieuwe vriendinnengroep. Wij zijn nu met vijftien meiden, en we hadden dit jaar zes aanmeldingen voor de audities. De nieuwe meiden doen dan mee met een training om te kijken of ze goed bij het team passen.

‘Ik had nog nooit een teamsport gedaan voordat ik ging cheerleaden, maar ik vind het zo leuk om met elkaar ergens voor te werken. We zijn een hecht team, maar dat moet ook wel. We hebben verplichte aanwezigheid bij de thuiswedstrijden van de basketballers van ZZ Leiden, dus dat moeten we met z’n allen voor elkaar krijgen. Dansen is echt mijn hobby, maar het kan wel echt heel zwaar zijn.’

Waarom?
‘De wedstrijden zijn intensief, je bent twee uur lang aan en blij. Er kan continu een camera op je gezicht staan. Bij het dansen rennen we op, dansen we explosief en dan rennen we weer af. De trainingen zijn ook hard werken, soms zijn we drie uur lang bezig met oefenen.’

Wat moet je precies doen?
‘We dansen alle thuiswedstrijden van de basketballers, dat is ongeveer twee keer per maand. We doen dan vier of vijf dansen per wedstrijd en hebben één of twee trainingen om dat voor te bereiden. Dat is niet genoeg, dus we leren onszelf aan het begin van het jaar veel dansen aan, zodat we een basis hebben om uit te kiezen.

‘We hebben wel pompons, maar we zijn eigenlijk meer een dansteam dan typische cheerleaders die dansers op elkaar stapelen en gooien. We trainen in een gymzaal, waar we ook kunnen oefenen met matten. Soms oefenen we daar stunts. Laatst hebben we lifts getraind. Dan hebben we bijvoorbeeld drie lifters, die iemand in de lucht gooien voor een salto. We durven allemaal wel, dus dat is leuk. Ikzelf ben dan base, dus ik vang andere mensen op.’

Hebben jullie een goede band met de basketballers? 
‘We zijn daar om het team aan te moedigen, dus we joelen langs de kant vanaf de eerste seconde van de wedstrijd. Als ze een time-out hebben en tussen de kwartwissels gaan wij dansen. Het basketbalteam verandert snel, want er worden vaak spelers gekocht uit het buitenland die op den duur ook weer vertrekken. We zien ongeveer de helft vaker.

‘Ze waarderen ons en vinden het fijn dat we er altijd zijn. We gaan ze soms ook aanmoedigen bij uitwedstrijden. Echt romances ontstaan er alleen niet, want we hebben een jong team aan meiden en de meeste basketballers hebben een relatie. Het is een leuk cliché, maar in het echt is het niet zo spannend.’