In mei werd raadsvoorzitter Bas Knapp tijdens een besloten vergadering uit zijn functie gezet. De leden van LAG waren niet bij die bijeenkomst aanwezig. Heeft deze kwestie een rol gespeeld in uw besluit om te stoppen?
‘Het was de belangrijkste aanleiding. Ik heb grote moeite heb met het afzetten van de raadsvoorzitter. Hoe dat is gegaan was procedureel en ethisch niet in de haak.’

LAG werd buitenspel gezet in de kwestie.
‘Dat klopt, maar daar wil ik niets meer over kwijt. Ik wil het leven van mijn fractiegenoten niet lastiger maken.’

Wat ging er verder fout?
‘Als er besloten wordt dat de voorzitter niet voldoet, kun je die niet zomaar op straat zetten. Het is heel normaal aan deze universiteit dat er eerst een verbeterproject wordt ingesteld. Dat is niet gebeurd.
‘Deze gang van zaken is onacceptabel. Ik ben echter in de minderheid, dus staat er nog maar een weg open: vertrekken. Daartoe heb ik vorige week dan ook besloten. Ik had kunnen blijven, maar de sfeer in de raad is onder andere door deze kwestie heel slecht geworden.
‘De zaak rond de voorzitter vind ik heel belangrijk. De universiteitsraad moet bijvoorbeeld het college van bestuur op de vingers kunnen tikken als zij iets niet goed doet. Dat kan alleen effectief als je je als hoogste medezeggenschapsorgaan niet schuldig maakt aan dit soort praktijken. De raad is teveel met zichzelf bezig en niet met de universitaire gemeenschap.’

En dat zorgt voor boosheid bij u?
‘Ik erger me aan deze zaken en dat laat ik te makkelijk blijken. In bepaalde interacties heb ik geen zin meer, daardoor kan ik niet meer efficiënt functioneren als vertegenwoordiger van de academische gemeenschap. Ook om mezelf geestelijk gezond te houden is het beter om op te stappen en terug te gaan naar het activisme. Van WOinActie word ik heel blij en ik blijf betrokken bij LAG. Overigens vertrek ik pas als de partij een vervanger voor mij heeft gevonden.’

U noemt de sfeer in de raad ‘verziekt’. Wat speelt er nog meer?
‘De dynamiek in de raad is nu heel ongezond. Dat geldt overigens nadrukkelijk niet voor de samenwerking met mijn partijgenoten. Er is een compleet gebrek aan onderling vertrouwen in de raad. Ik kan wel alle schuld naar andere partijen en raadsleden schuiven maar ik zit zelf ook in die dynamiek. De raad is er nu niet goed aan toe en daar speel ik ook een rol in. Het mag niet zo zijn dat omdat je niet met iemand door een deur kan, kansen laat liggen voor de gemeenschap.
‘Het is jammer, want tot voor kort heb ik dit werk met veel plezier gedaan. Ik hoop dat de raad weer opkrabbelt.’