Al sinds ik een jaar of 17 ben, gaan mijn moeder en ik elk jaar een weekend naar haar geboortestad Maastricht. We doen daar dan wat veel moeders en dochters doen: rondlopen, kletsen en allerhande dingen consumeren - van cappuccino’s tot rokjes tot vlaai.
Door drukte, corona en een uitwisseling naar Schotland waren we helaas al een paar jaar niet geweest, maar afgelopen weekend was het weer zover en reden we ’s ochtends vroeg vanaf Nijmegen het landschap tegemoet waar zowel de heuvels als de ruis op de radio toenamen.
Misschien kwam het door het feit dat ik er dus al enige tijd niet was geweest (of überhaupt de Randstad-enclave had weten te ontvluchten), maar mijn god, wat was het een verademing om me onder Maastrichtenaren te begeven.
Het weer was het hele weekend om te janken, maar in plaats van mijn moeder en mij gewoon te negeren toen we natgeregend een winkel instapte, begon een Maastrichtse dame s pontaan een verhaal te vertellen over de problemen die ze ’s ochtends had gehad met het in toom houden van haar net geföhnde kapsel terwijl ze met een capuchon op naar werk moest fietsen.
Terwijl zij geen detail onbesproken liet en haar worsteling deelde alsof het een grootse Griekse tragedie betrof, kon ik niet anders dan denken aan het weekend daarvoor toen ík sorry had gezegd tegen een medewerker van een kledingwinkel nadat hij tegen mij op was gebotst.
In een andere winkel vertelde de eigenares ons vol trots en in een heerlijk Limburgs accent hoe ze haar hele kerstdiner inmiddels had samengesteld omdat het door het slechte weer zo lekker rustig was geweest. Toen ik na haar eerlijke oordeel over twee truien (de eerste stond me echt leuker dan de tweede), een recept voor konijn, een foto van haar dochter (echt waar!) iets afrekende, wenste ze me ‘heel veel succes, alles goeds en alvast een fijne kerst’.
Nu weet ik natuurlijk dat ik niet schrijf voor HP/De Tijd en dat het over het algemeen een behoorlijk cliché is om een West v. Rest-column of een boomerig R.I.P. De Gastvrijheid In De Randstad-verhaal te schrijven, maar dit geloof je toch niet?
Daar komt ook nog eens bij dat mijn moeder en ik ons daarna zowaar welkom voelden in een restaurant waar we zónder reservering of tijdslot van maximaal 90 minuten konden zitten op normale stoelen (in plaats van houten krukken of tuinstoelen), men niet deed aan shared dining en het woord ‘concept’ niet één keer werd genoemd.
Het was in ieder geval nogal een contrast met een moment een paar weken eerder waarin ik het ‘terecht’ had genoemd dat een ober me ongeveer in mijn gezicht had uitgelachen toen ik om 19:00 op een vrijdagavond kwam vragen of ze nog een tafel hadden.
Maar goed, ik ben inmiddels weer thuis en zal daarom het aangename met het noodzakelijke combineren: ik ga nog maar even nagenieten van de liefde en gastvrijheid (lees: heel basaal en normaal gedrag waar ik me blijkbaar dus niets meer bij kan voorstellen) van de Maastrichtenaren, en tegelijkertijd alvast nadenken waar ik wil eten in Amsterdam tussen 19:00 en 20:15 op een vrijdag over zeven weken.
Maia de Quay is student rechten.