Een gemiddeld studentenleven is niet zonder fysieke ongemakken. Weinigen komen er zonder kleerscheuren vanaf. Ook ik heb mij meermaals vergaloppeerd aan capriolen die ik beter niet had kunnen uithalen.
Zo kan ik mij nog goed herinneren dat ik een keer in de winter, na een domme weddenschap, van de Burcht afgeroetsjt ben op een deel dat daar niet voor bedoeld was. Ik knalde tegen de muur aan en verzwikte mijn enkel, ik moest per slee naar huis vervoerd worden.
Anderhalve week geleden, in de herfstdagen van mijn studententijd, liep ik een blessure op die misschien wel de vervelendste is van mijn academische carrière. Een kinkel uit Zoeterwoude liep tijdens het voetballen tegen mij op waarna ik ongelukkigerwijs op de achterkant van mijn hoofd landde. Niet lang daarna bevestigde de huisarts mijn vermoedens. Ik had een hersenschudding.
Naast mijn diagnose kreeg ik ook een paar geboden mee. Zo mag ik mij niet langer dan een uur achter elkaar concentreren. Schermen dien ik zoveel mogelijk te vermijden. Om dit gebod niet al te veel geweld aan te doen, dicteer ik deze column grotendeels aan mijn telefoon. Daarnaast is het devies veel rusten en af en toe een wandeling. Om Reve te citeren: het bestaan wordt wel erg eenzijdig.
Alles in mijn leven gaat trager. Waar ik eerst redelijk snel van begrip was, gaan dingen nu vaak te snel voor mij. Ik ben vergeetachtig, als mij iets verteld wordt in een gesprek, moet ik een halfuur later vragen hoe het ook alweer zat. Zelfs mijn spelling gaat merkbaar achteruit. Al hoeft dit laatste punt in het huidige tijdsgewricht niet eens zo’n groot probleem te zijn, er zijn genoeg mensen die ook zonder een hersenschudding niet kunnen spellen.
Ergens kan ik me voorstellen dat voor veel mensen een hersenschudding tot de aanbeveling strekt. Zo slecht hoeft het helemaal nog niet te zijn: een paar dagen rust, even toekijken van de zijlijn en niet te veel hooi op de vork. Ik kan me zelfs voorstellen dat ik me prima zou kunnen vermaken.
Echter kamp ik met een stevige complicerende factor: na zeven jaar noeste studiearbeid van mijn kant draait ome DUO de geldkraan dicht. Met de sussende woorden: ‘het is mooi geweest met je jongen’ krijg ik in augustus mijn laatste stufistorting. Er is mij dus wel het een en ander aan gelegen om, ondanks mijn hersenschudding en voorgeschreven rust de komende weken, een scriptie te schrijven. Het vooruitzicht van een zorgeloze zomer kan ik in ieder geval op mijn buik schrijven.
Zoals gezegd: een studententijd gaat niet voorbij zonder de nodige pijntjes en ongelukken. Maar toch, als ik zou mogen kiezen, dan was ik in de eindfase van mijn studie liever weer van de Burcht afgegleden dan dat ik een hersenschudding had opgelopen.
Ik zou zeggen: laat de winter maar komen, en dat het dan veel moge sneeuwen.
Omar Ghaly studeert Egyptologie