De dag waarop ik dit schrijf, is tevens de dag waarop ik 25 jaar oud ben geworden. Naast het fabriceren van een column staat mijn dag daarom in het teken van gebak eten, een cadeau (of twee) uitpakken en berichten ontvangen waarin mensen me feliciteren met de zojuist aangedane kwarteeuw.
Hoewel weinig hierin verschilt van andere verjaarmomenten is er één belangrijke nieuwigheid, namelijk dat iedereen maar blijft herhalen dat ik nu ‘ECHT RICHTING DE DERTIG’ ga.
Zelf heb ik nooit zoveel ‘last’ van de veranderende getallen. Sterker nog, het enige moment dat ik me kan herinneren dat het veranderen van mijn leeftijd me echt iets deed, was de dag dat ik 10 werd en mijn vader zei dat mijn leeftijd ‘nu nooit meer een enkel getal zal zijn’.
Dát was pas erg.
Maar voor mijn vrienden en familie blijkt het verstrijken van de tijd dus wel een hot topic.
Zo ben ik vandaag al meermaals herinnerd aan de quarter life crisis die vanaf nu in werking zal treden en het feit dat ik onontkomelijk het gebied van samenwonen, trouwen en kinderen intrek.
Zelfs de huidtherapeut (waar ik was voor een litteken, niét voor babybotox - beloofd) vertelde me dat je lichaam vanaf je 25e stopt met de aanmaak van collageen en elastine.
Lekker dan.
Maar goed, voor mij is dus 25 (of ‘BIJNA DERTIG!!’) worden, wat collageen verliezen en het risico lopen om ooit (ooit!!! OOIT!) een wat burgerlijker bestaan te gaan leven het probleem niet zo. ‘Ouder worden’ (lees: bestaan na je 21e verjaardag) blijkt tot nu toe gewoon best fijn. Dingen vallen meer op hun plek, ik maak me niet meer de hele tijd druk over kleine en onbelangrijke dingen en ik kan me in algemene zin meer bezighouden met zaken die ik leuk en belangrijk vind.
In de categorie ‘volwassen worden’ heb ik bovendien waardering gekregen voor het maken van wandelingen (!), de connectie tussen gezond eten en mijn mentale gesteldheid aan den lijve ondervonden (in die zin dat ik heb gemerkt dat drie keer per week pasta groen eten je geen leuker mens maakt) en eindelijk geleerd wat men nou écht bedoelt met ‘uitwaaien’.
Nu ik erover nadenk is er slechts één ding moeilijk en vervelend aan 25 worden: het feit dat de tijdspanne waarin ik Leonardo DiCaprio kan daten steeds kleiner wordt.
Vanaf vandaag heb ik namelijk nog slechts 365 dagen (schrikkeljaar!) de tijd om in zijn rolodex met 20 somethings te belanden. Zo gaat die race tegen de klok toch nog van start vandaag.
Maia de Quay studeert rechten.