Columns & opinie
Wat er gebeurt als je niet moeilijk doet over skeere reisopties
Wie in Sheffield met het openbaar vervoer reist, zal nooit meer klagen over de NS. De bus rook naar een mengsel van zweet en dode dieren en werd bestuurd door een maniak die met 60 miles per hour door gladde bochten scheurde.
Maia de Quay
donderdag 15 december 2022

Over het algemeen is alles aan een Erasmus-uitwisseling leuk. Je leert een buitenlandse stad op je duimpje kennen, maakt internationale vrienden, feest veel en doet tussendoor ook iets wat lijkt op studie. Je bent vrij om te gaan en staan waar je wil en hebt nauwelijks verantwoordelijkheden, maar er is één groot nadeel: het kost allemaal geld.

Nu is dat op zichzelf geen ramp. Allereerst forceert het je om geld bij elkaar sprokkelen en te sparen, en ten tweede leidt de combinatie van student zijn en geen geld hebben vaak tot waardevolle, creatieve oplossingen. In mijn geval innoveer ik met ingrediënten (= gooi alle random zooi uit mijn koelkast in een pan met een ei), neem ik verantwoorde beslissingen (= mijn huur overmaken in de week dat Liz Truss de pond had verneukt), maak ik gezondere keuzes (= wandelen naar de uni want de bus kost geld) en stel ik me socialer op (= toch maar een drankje van iemand accepteren want een pint kost 5 pond).

Soms gaat het echter mis.

Zo leidde het feit dat ik afgelopen weekend meer maand dan geld over had tot een wanhoopsdaad. Het zat zo: ik wilde afspreken met een goede vriend die in Oxford studeert. Aangezien Edinburgh – Oxford een behoorlijke trip is, besloten we elkaar in Manchester te treffen. Omdat treinen hier totaal onbetrouwbaar en onbetaalbaar zijn (net de NS) én na 18:00 uur niet meer naar Edinburgh gingen (níét net de NS), besloot ik een bus te boeken. De heenreis was prima: in een luttele 5,5 uur was ik – zonder gedoe of overstappen – in Manchester. De terugreis, daarentegen, was hels.

‘Alsof dat niet erg genoeg was, besloot iemand na tien minuten een hele vis te gaan eten’

Zónder geld maar mét vertrouwen in mijn eigen vitaliteit en weerbaarheid, boekte ik de nachtbus van 22:00 tot 07:00 uur, mét overstap in Sheffield om 01:00 uur. Het busstation in Sheffield bleek de allure te hebben die je mag verwachten van een busstation buiten de ring van een grote voormalige industriestad – echt doordrenkt met typische Engelse gezelligheid.

Het was pikdonker, drie graden onder nul, het overdekte gedeelte van het station bleek dicht en mijn volgende bus was een half uur vertraagd. Om de tijd te verdrijven en niet totaal te bevriezen, ging ik rondjes om het station lopen. Anderhalf uur, vijfduizend stappen en meerdere bevroren tenen later was ik zielsgelukkig toen ik de volgende bus aan zag komen rijden.

Het geluk was van korte duur: de bus zat rammend vol met vage figuren, rook naar een mengsel van zweet en dode dieren en werd bestuurd door een maniak die met 60 miles per hour door gladde bochten scheurde.

Alsof dat niet erg genoeg was, besloot iemand na tien minuten een hele vis te gaan eten. Dat leest u goed. Twee rijen voor me haalde een man een wit plastic bakje uit zijn tas, toverde daar een hele vis uit en ging die toen lekker zitten opsmikkelen in de toch al zo heerlijk ruikende bus. Een complete free for all.

Ik durf echt te zeggen dat ik – zoals elke student – over het algemeen niet moeilijk doe over skeere reisopties, maar na afgelopen weekend denk ik wel twee keer na als ik de woorden overnight megabus zie staan. Kan in ieder geval niet wachten tot ik weer gewoon kan klagen over de incapabelheid van de NS.

Maia de Quay studeert rechten