Afgelopen week is er in Amerika een ultrarechtse en christelijke influencer en Trump-aanhanger op brute wijze in het openbaar doodgeschoten. Ik moet hier maar bekennen dat ik de man niet kende – ik had nooit van hem gehoord.

Nu ken ik waarschijnlijk wel meer mannen niet die Gert-Jan Segers ‘dapper’ en ‘fatsoenlijk’ noemt, dus zo gek is dat niet. Sinds dit gebeurd is ben ik al meerdere malen gevraagd om mijn medeleven te uiten en mijn afschuw over de moord uit te spreken – en met mij vele anderen. Met 17.927 moorden door vuurwapens per jaar in de VS heb je een dagtaak aan het uitspreken van je afkeuring over het afslachten van een medemens door een ander medemens met een daarvoor speciaal ontwikkeld, redundant en vooral ook legaal instrument dat in de meeste andere landen juist om die reden voor de gewone burger niet verkrijgbaar is, maar dat is niet waar het om gaat.

Waar het wel om gaat?

Miss World-argumenten.

Die moet ik even uitleggen.

Tot dit jaar aan toe liet ik mijn studenten altijd een essay schrijven. Nu ik mij verslagen weet door ChatGTP doe ik dat niet meer – ik heb het sterke vermoeden dat ik de afgelopen jaren wat onterechte negens heb uitgedeeld.

volmaakte schijnheiligheid

In college legde ik mijn studenten uit wat zo’n essay, door mij liefkozend omschreven als ‘het kritische essay’, moest zijn en vooral ook wat niet. Niet te langdradig. Niet te bevooroordeeld. Niet te wollig. Niet onlogisch beredeneerd. En ik gaf ze altijd een lijstje met dingen die voor de overtuigde masochist onder hen gegarandeerd tot stevige – sommigen zouden zelfs ‘onredelijk strenge’ in de mond nemen – puntenaftrek zouden leiden.

Bovenaan het lijstje prijkte het ‘Miss World-argument’. Meerdere malen mocht ik in de pijnlijk vele jaren dat ik dit college al geef studenten veroordelen tot het herschrijven van het kritische essay omdat zij zich tegen mijn op hun hart gedrukte aanwijzingen in bezondigd hadden aan een Miss World-argument, te weten: het in volstrekte en volmaakte schijnheiligheid debiteren van een morele waarheid als een koe waarmee niemand het oneens kan zijn zonder over te komen als een harteloze verspiller van zuurstof. Een waarde waarvan je mag uitgaan dat iedereen die met je deelt.

Een einde aan honger in de wereld, of vrede voor iedereen, het als kwaadaardig benoemen van slavernij: het soort zouteloze en risicoloze uitspraken dat je hoort debiteren bij schoonheidswedstrijden waar de mooiste miss wordt gekozen. En laten we de misters vooral ook niet vergeten, want die zijn tegenwoordig in de meerderheid, kijk maar naar elke willekeurige talkshow op de Nederlandse tv, al gaat het daar overigens uitdrukkelijk niet om schoonheidsprijzen. Voor de rest zie ik weinig verschil met de pageants waarmee Trump zich altijd zo vermaakte.

Dit is natuurlijk de schuld van woke. Wie begonnen er immers met het moreel deugen opzichtig te etaleren en anderen langs die lat te leggen? Wie vroegen er je uit te spreken tegen racisme, geweld, discriminatie en genocide en deden dat opzichtig zelf ook? Dit is wellicht het grootste zichtbare woke-succes, want net zoals de PVV-obsessie met migratie nu ook deel van het DNA van de middenpartijen is gaan uitmaken, is het opzichtig deugen een kenmerk van extreemrechts geworden.

selectieve woede

Opzichtig deugen is de moord op deze influencer te vergelijken met de moord op Martin Luther King en dan met licht betraande ogen een in openbaar beleden verwerping van deze moord vragen, wat zeg ik, vorderen. Opzichtig deugen is te eisen dat je deze moord, en alleen deze, want geen woede zo krachtig als selectieve woede, publiekelijk te laken.

En dit is nog maar het begin, want let wel, we worden helemaal niet gesommeerd een moord te verwerpen, maar om de laakbare daden van een persoon onlaakbaar te verklaren. En dat gaat door totdat je je publiekelijk gedwongen voelt alles moreel te veroordelen wat door Amerikaanse toestanden verleide en verblinde talkshowmisters, pardon, talkshowmasters en hun cheerleaders politiek ongewenst verklaren.

De oplettende lezer realiseert zich dat ik nog niets heb afgekeurd in deze column. Dat klopt. Het door mij geliefde en nu al gemiste kritische essay mag dan niet meer zijn, maar ik bezondig me nog steeds niet aan Miss World-argumenten.

Remco Breuker is hoogleraar Koreastudies