Ik houd niet zo van politiek. Ook al heb ik een bachelor politicologie gedaan, ik loop altijd het liefst weg van politieke discussies die zich onvermijdelijk op de gemiddelde sociale aangelegenheid voordoen. Een bekend grapje in de werkgroepen en colleges was dan ook: ‘Politicologen willen net zo min politicus worden als criminologen crimineel willen worden.’

Een grapje in de trant van: ‘De geheelonthouders hebben gelijk, maar alleen de drinkers weten waarom.’

Helaas kan ik toch niet om de politiek heen. Alleen voor een beetje politiek geroddel kan je mij wakker maken (er is überhaupt weinig leukers dan roddelen). Zo was er afgelopen zondagavond een verkiezingsdebat georganiseerd door College Tour. Op het podium zaten Omtzigt, Yesilgöz, Van der Plas en Timmermans. De zaal zat vol met studenten. Een leuk format, dat merkte ik al snel. Na de vraag: ‘Wat was u voor student?’ zegt een van de vier wat herkenbaars en lacht de zaal. Het zijn net mensen.

Degene die de meeste moeite deed om de ongelijkheid tussen student en politicus te nivelleren was Dilan Yesilgöz van de VVD. Een partij van het grootkapitaal en de ‘hardwerkende Nederlander’ moet net even wat meer zijn best doen om sympathiek over te komen dan partijen die het net even wat beter voor hebben met de medemens.

Een studente in de zaal stelde een vraag over studieschuld en wat de VVD wilde doen voor de pechgeneratie. Deze studente had een studieschuld van grofweg €60.000. Yesilgöz’ prelude was: ‘Maar ik had ook een hoge studieschuld en ik heb die ook moeten afbetalen.’ Kijk, ook Dilan is een mens en heeft moeten zwoegen en zweten om dat afbetaald te krijgen. Daarna volgde al snel het antwoord ‘Jammer dan, je kan zo bij de bedrijven aan de slag en als je dat niet lukt dan is het je eigen schuld.’ Althans, dat was de strekking in normaal jargon.

Waarom zou ze sympathiek over willen komen op de student? De VVD kan altijd rekenen op genoeg stemmen van studenten, zo ook in Leiden. Vreemd als je weet dat je er als student weinig tot niets aan hebt. Misschien dat het vooral te maken heeft met het feit dat de gemiddelde jonge VVD-stemmers niet bezig zijn met wat ze nu verdienen maar wat ze zouden willen verdienen. Dat is het diepst verborgen geheim van de VVD’er, iedereen weet het, maar niemand zegt het. Het is een wat treurige situatie, maar wat wil je als uitgewassen ambitie zich als een soort griepvirus onder de studenten verspreidt.

Het gevolg van deze logica is dat de studententijd dan niet langer een doel of waarde op zichzelf meer is. De tijd van aanrommelen en proefkonijnen is misschien wat geromantiseerd, maar wordt nu nog maar in beperkte mate als ideaal aangezien.

Het beleid van de afgelopen tien jaar heeft er voor gezorgd dat het karakter van de studenten verbogen is. Ze gaan later op kamers en worden minder vaak lid van een vereniging. Juist die twee plekken dragen bij aan de cultivatie van jezelf, om erachter te komen hoe de spelonken van de ziel ervoor staan en hoe het is om zelfstandig in de volledige naaktheid de dingetjes maar te moeten regelen. Ik ben er namelijk niet in de werkgroep achter gekomen dat je je stofzuigerzak tijdig moet verwisselen.

Olaf Leeuwis is student International Relations.