Columns & opinie
Studenten hebben veel te lange wenslijstjes
'Een fijne familieband, ook of juist na het uitvliegen. Hoge cijfers. Een relevant bijbaantje, commissietje hier, bestuurtje daar, zodat je op je sollicitatiegesprek wat meer te vertellen hebt dan wat anekdotes over uit de hand gelopen avondjes. Een lichaam dat ook zonder beschermende winterjas toonbaar is.'
Ivo Verseput
donderdag 21 november 2019

‘Geen pils maar Prozac’, luidde de aankondiging van een thema-avond in De Balie vorige week. Aanleiding was de presentatie van een rapport door het Interstedelijk Studentenoverleg (ISO). Daarin wordt, met een vergelijking van achttien verschillende onderzoeken naar studentenwelzijn, opnieuw aandacht gevraagd voor de stress die voortkomt uit de veronderstelde groeiende druk op studerenden.

Aanbeveling van het ISO: niet - zoals minister Van Engelshoven voornemens is - wachten op resultaten van nieuw onderzoek, maar nu maatregelen treffen om psychische klachten terug te dringen.

De eerste speler die in de aanbevelingen van het rapport wordt aangesproken is de student zelf. Iedereen met ernstige symptomen moet uiteraard altijd professionele hulp zoeken, binnen of buiten de onderwijsinstelling, maar dit rapport handelt juist ook over de gemiddelde student, en roept die op ‘ambitieus maar realistisch te zijn’.

De doorsnee jongere aan de universiteit lijkt er namelijk nogal een wensenlijst op na te houden. Een fijne familieband, ook of juist na het uitvliegen. Hoge cijfers. Een relevant bijbaantje, commissietje hier, bestuurtje daar, zodat je op je sollicitatiegesprek wat meer te vertellen hebt dan wat anekdotes over uit de hand gelopen avondjes. Een lichaam dat ook zonder beschermende winterjas toonbaar is. Verzorgde vriendschappen, jaren oud of nog in opbouw, om niet alleen te zijn als alles tegenzit. Uitblinken in hobby of sport. Een warme omhelzing van de mens die je je hebbelijkheden vergeeft, of in ieder geval voor een nachtje misschien.

Philip Huff (35) schreef onder andere Niemand in de stad, een roman waarin Amsterdamse studenten met buitengewoon veel stress kampen. De een liegt over zijn studie, de ander worstelt met abortus. Een vader overlijdt en er wordt uitbundig vreemdgegaan.

Verschillende personages streven het perfecte plaatje na, met alle gevolgen van dien. De schrijver verwoordde de problematiek mooi in een interview met NRC: ‘Hoe ouder je wordt, hoe meer levens erbij komen die je ook had kunnen leven, en die je ineens bij de strot kunnen grijpen. Daar mag je best verdrietig over zijn.’

November wordt kouder, natter en donkerder. Het is de maand bij uitstek om eens flink te somberen. Maar ook die van het opstellen van verlanglijstjes voor decemberavonden. Studenten die zichzelf eindeloos veel opleggen om vervolgens steeds teleurgesteld de balans op te maken, moeten daar misschien eens aan terugdenken. Hoe langer de lijst met begeerde cadeautjes vroeger was, hoe minder je de volgende ochtend leek te hebben gekregen.

Ivo Verseput is student geschiedenis