Mijn huisgenoot en ik zaten ’s ochtends boven aan de lange tafel in de Plexus, een tafel waaraan sowieso niet altijd even ijverig werd gestudeerd. Toch was het nu anders: hij draaide onrustig op zijn stoel, keek met een verkrampt gezicht in de rondte en greep om de haverklap zijn telefoon om die vervolgens weer luidruchtig neer te leggen. Nadat ik een paar keer opkeek, vroeg hij of ik misschien even wat wilde drinken, onder de groene luifels van een tentje verderop.
Mijn eerste studie was op niets uitgelopen, hij begon al voor de derde keer. De barvrouw bracht bier en koffie, het terras was verder leeg. ‘Het is niks voor mij’, zei mijn vriend, ‘studeren. Het lukt me niet. Ik stop ermee.’ Hij zette het fluitje aan zijn lippen en ik zei niets.
Stoppen met studeren heeft een eigen woord in Van Dale, sjezen: de universiteit verlaten na een mislukte studie. Maar wat hij nu vertelde hield meer in, wie stopt student te zijn kan moeilijk in een studentenhuis blijven wonen. Dat is één van de vele redenen om over studieresultaten te liegen, een praktijk die via schaamte en verdriet tot een riskante climax leidt.
Dat mijn huisgenoot heel dapper was door op dat terrasje gewoon te zeggen dat hij het niet kon, studeren, wist ik toen nog niet. Ik dacht vooral aan mezelf, dat ik hem zou missen, in de fusie tegenover het dartbord, met op de achtergrond de weerklank van zijn goede muzieksmaak. En zijn humor – toen de nestor zich weer eens ergerde aan de algemene ontwikkeling van zijn jongerejaars, vroeg hij geërgerd aan hem: ‘Weet jij überhaupt wie Neelie Kroes is?’ De jongen fronste kort. ‘Geen idee’, zei hij, ‘maar zij kent mij toch ook niet?’
We hadden natuurlijk best contact kunnen houden, hij en ik, ondanks zijn gedwongen verhuizing en bijbehorende afstand. Maar hij kreeg een ander leven en ik had mijn vrienden nog dicht bij me.
Vrijdagavond zag ik hem weer, voor het eerst in lange tijd. Het gesprek dreef ons steeds terug naar wat we wel hadden gedeeld, hij herinnerde me aan avonden die ik zelf allang vergeten was.
De volgende ochtend vulden we onze digitale agenda’s met nieuwe afspraken en zeiden elkaar gedag in de wetenschap dat het nog zeker niet te laat is.
Ivo Verseput is student Nederlands