Het academisch jaar is weer begonnen. De introweken liggen achter ons en universiteiten en hogescholen in heel Nederland worden weer dagelijks platgelopen door hele zwermen aan studenten. Om maar meteen op de biechtstoel te gaan zitten: voor mij betekende de start van dit collegejaar tevens een start aan een andere universiteit dan de Leidse. Na vijf mooie jaren aan de Steenschuur heb ik besloten mijn master te volgen aan de Vrije Universiteit te (ja, echt) Amsterdam.
Hoewel ik blijf wonen waar ik woon en het hele studentenriedeltje inmiddels wel denk te begrijpen, waande ik me vorige week weer volledig een eerstejaars toen ik - bijna te laat voor het allereerste college - een zaal inliep waar ik een plek moest zoeken tussen een heleboel vreemde ogen. Net als bij het eerste college Inleiding Burgerlijk Recht, zocht ik ook nu weer verwachtingsvol en enigszins onzeker een stoel uit, klapte ik mijn laptop open en lachte ik schaapachtig naar een paar mensen met wie ik oogcontact maakte.
Toen ik na de middelbare school in september 2018 in het Gorlaeus belandde tussen bijna duizend andere eerstejaars was het overweldigende gevoel van nieuwheid weliswaar veel heftiger en intimiderender dan nu, toch voelde de vlaag onzekerheid en eenzaamheid die over me heen kwam heel bekend.
Uiteindelijk ben je als bachelorstudent individueler en eenzamer dan op de middelbare school, en ben je als masterstudent individueler en eenzamer dan als bachelorstudent.
Als je referentiekader voor vriendschap (net zoals bij mij) het soort is dat je terug kan vinden in films, series en tv van de jaren ‘90 en ‘00, is het even wennen als je vriendschappen zich in je studententijd niet zo vormen als in Friends, Sex and the City of Harry Potter. Het idee hoe (h)echte vriendschap ‘moet’ zijn en zoals we het misschien op de middelbare school nog ervoeren, voelde voor mij in ieder geval heel ver weg toen ik na wat ongemakkelijk knikken en lachen in de pauze van een college dan toch maar de stilte tussen mij en mijn buurvrouw doorbrak om een opmerking te maken over de slides en het gekke Engels van onze professor.
En terwijl er in mijn Leidse bachelor altijd nog grote groepen club-, ploeg- en/of huisgenoten (van anderen) te vinden waren om bij aan te haken, heeft de start van een master al deze groepjes in mootjes gehakt. Hoewel er nog geen drie maanden verstreken zijn sinds het eind van het vorige academisch jaar en het begin van het nieuwe, zijn we als heuse lone wolves op onszelf aangewezen op onze verschillende faculteiten aan verschillende universiteiten in verschillende steden.
Ik verwacht dat het (toegegeven, misschien wat onrealistische) verlangen naar een ‘harde kern’ nog wel even zal blijven, maar misschien is het ook leuk om weer op onszelf aangewezen te zijn nu we beginnen aan deze nieuwe fase van student-zijn. Vriendschappen veranderen, verwateren en versplinteren misschien naarmate we ouder worden, maar net zo goed zijn we beter in staat om te bepalen wie goed voor ons zijn en hen vervolgens in ons leven (en eventuele andere, oudere vriendschappen) te vlechten.
Bovendien bestaat ook mijn nieuwe studie naar alle waarschijnlijkheid uit een twintigtal lone wolves van over de hele wereld, en wie weet kan ik met een paar van hen nog een hele nieuwe roedel vormen.
Maia de Quay studeert Rechten