Ieder kind kent de gouden regel: als het zomaar een zak snoep krijgt, is er slecht nieuws op komst.

Toen vrijdag het bericht bevestigd werd dat de universiteit haar deuren sloot, gleed ik als een blije kleuter op sokken over het laminaat. Erg treurig, ik weet het, maar de voorbereiding was allerminst optimaal geweest en daarom liet ik me kortstondig meeslepen door deze virusvrijhysterie: geen voor te bereiden presentatie, geen werkgroepen om 09.15 en geen ingewikkelde vragen over Multatuli’s Max Havelaar of De stille kracht van Louis Couperus tijdens de tentamenweek.

In plaats daarvan zou ik alle tijd hebben om, netjes de ‘gepaste afstand’ bewarend, via haast lege tweedeklascoupés wat even vrije vrienden te bezoeken. Universiteitsvader Carel Stolker had ons in een bibberige selfie van vijftig seconden inmiddels verzekerd dat we het met zijn allen gingen redden. Eenmaal op bestemming zouden we ons dus zorgeloos kunnen laten vollopen in één van de bruine kroegen die ons land rijk is.

Maar even was ik de gouden regel vergeten, en daarmee het naderende slechte nieuws dat zondagmiddag via de beeldbuis alsnog de huiskamers binnen dreunde: Nederland drie weken zonder horeca, sport, theater en andere vrijetijdsbesteding.

Teleurgesteld plofte ik op de bank, brandpunt van het thuisblijfadvies, om eens te kijken wat er deze week zoal op televisie was geweest.

Ik koos voor een aflevering Dream School, waarin een groep voortijdige schoolverlaters, vaak met een vervelende privésituatie, meestal onhandelbaar, door BN’ers gestimuleerd wordt de draad weer op te pakken.

Deze week aan de beurt: Sylvana Simons, die halverwege haar les mededeelde dat het haar werkelijk helemaal niks interesseerde wat de toehoorders van haar vonden. Even daarvoor had ze daar trouwens nog letterlijk naar gevraagd: ‘Wie van jullie vindt mij een stom kutwijf dat haar mond moet houden over Zwarte Piet?’ Dat vond zeker de helft, maar dat interesseerde Simons he-le-maal niets.

Ik schakelde maar terug naar live-tv, waarop voornamelijk herhalingen van of nieuwe extra journaals werden uitgezonden. Hoogtepunt? NOS-verslaggever Gerri Eickhof die aan GGD-directeur Sjaak de Gouw vroeg: ‘Stel nu, je bent besmet, maar je hoest nog niet, en je geeft iemand een zoen, een tongzoen misschien wel. Is dát besmettelijk?’

Terwijl er op de hele aardkloot geen mondkapje meer te krijgen was, bleef de directeur uiterst professioneel: ‘Dat zou kunnen, ja.’ Maar je zag het hem denken: hoelang gaat dit nog duren?

Ivo Verseput is student geschiedenis