Columns & opinie
Of ik dat accent even wilde uitzetten en gewoon Nederlands kon spreken
Na alle weken quarantaine in 071 was ik even vergeten hoe groot het contrast Nijmegen/Leiden is.
Maia de Quay
vrijdag 22 mei 2020

Sinds de eerste coronamaatregelen van start gingen bevind ik me bijna onafgebroken in Leiden. Toen ik vorige week belde met een vriend en het met hem had over de laatste keer dat hij hier was, drong het pas goed tot me door wat dit eigenlijk met de mens doet.

Het is niet onbelangrijk te vermelden dat de desbetreffende vriend en ik elkaar kennen uit Nijmegen en hij inmiddels aan de Kunstacademie in Rotterdam studeert. Het is evident dat het contrast Nijmegen/Leiden en Rotterdam/Leiden groot is, maar na al deze weken quarantaine in 071 was ik het zelf weer even vergeten.

Gelukkig werd ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt toen ik het aan de telefoon had over ‘een sjaarzentaak’ en de beste jongen me vertelde dat ik ook gewoon Nederlands tegen hem mocht spreken. Voor het gemak noem ik hem in de rest van dit verhaal even Giel.

Goed, Giel kwam dus langs. Het begon al toen ik hem op ging halen op het station. Ik had die dag mijn Minerva-look uit de kast getrokken en Giel was gekleed in een broek die zeven maten te groot was, een blouse met vlammenprint en een parelketting. Een dynamisch duo, al zeg ik het zelf.

‘Het is een verademing dat iemand je helpt herinneren dat je wel gewoon moest kotsen van te veel Apfelkorn na het schoolfeest in de derde’

Ik begon een verhaal over een paper dat ik moest schrijven en werd na één zin onderbroken door Giel omdat hij vond dat ik toch echt even ‘dat accent mocht uitzetten en die clip uit mijn haren moest trekken omdat hij anders echt niet normaal tegen me kon doen’.

Hij had een punt.

Zo liepen Giel en ik de hele dag een beetje als Bert en Ernie door Leiden. Een vreemde combo op het eerste gezicht, maar wel écht beste vrienden. Iedereen keek Giel aan alsof hij was ontsnapt uit een dierentuin en mij alsof ik een grote fout had begaan door dit projectiel de singels binnen te slepen.

Ondanks vreemde blikken is het altijd een verademing en vooral heel belangrijk om mensen als Giel op visite te krijgen. Zo iemand die je even helpt herinneren aan het feit dat ondanks dat je nog zo cool en belangrijk kan doen met je nieuwe studie, huisgenoten en gewoontes, je wel gewoon moest kotsen van te veel Apfelkorn na het schoolfeest in de derde en hij een filmpje van je heeft waarop je in de schoolmusical een liedje van Adèle zingt. Toch iets wat je een beetje bescheiden houdt en je helpt herinneren aan het communistisch epicentrum waar je vandaan komt.

Iets waar ik nu, na maanden van Leidse omgeving en invloeden, weer echt ontzettend naar snak.

 

Maia de Quay studeert rechten