Ik fiets over het Rapenburg en word bijna omvergereden door een vrachtwagen die onderdelen van een podium komt ophalen. In de hele stad is men bezig de laatste zooi van 3 oktober op te ruimen en ik probeer me te bedenken wat er in godsnaam allemaal is gebeurd. Wat zeker is, is dat het jaarlijkse fenomeen van tv’s naar beneden gooien op de Kaiserstraat, poolstokhoogspringen, Minervanen verkleed als arren en arren verkleed als, nouja, arren, ook dit jaar weer een hele belevenis was.

Zelf kwam ik er niet zo lang geleden achter dat Leidens Ontzet officieel gevierd wordt op 3 oktober, en niet de 2e. Vorig jaar heb ik namelijk zo’n 2 uur meegekregen van 3 oktober, aangezien ik het daglicht toen alleen heb getrotseerd om haring en wittebrood te halen voor mijn huisgenoten. Daarna ben ik mijn bed weer ingedoken en heb ik gebeden dat die dag sneller voorbij zou gaan dan dat Lucky Luke kan schieten. 2 oktober 2018 – en de potjes chaosbal, mexen, fuck de dealer en bb’en die daarmee gepaard gingen – had mij, de onschuldige sjaars die net geëmigreerd was uit Nijmegen (of Vladivostok, in de woorden van mijn huisgenoten), namelijk enigszins getraumatiseerd achtergelaten.

Voor alle sjaarzen die dit jaar even ongelukkig waren als ik toen, en met blikken op standje levensmoe afgelopen donderdagochtend de straat op zijn geforceerd, was het waarschijnlijk ook erg heftig. Zeker als je ervan uitgaat dat de helft van hen tot een maand geleden waarschijnlijk geen flauw idee had wat Leidens Ontzet is en waarom je die dag in godsnaam om 07:00 je nest uit moet voor een berg kleffe haring.

Een ondankbare taak, aangezien iedereen nog zijn kater aan het wegslapen is als je thuiskomt en de haring die je hebt meegesleept vervolgens nauwelijks wordt aangeraakt omdat iedereen te brak is om ook maar over eten te dénken. Meestal eindigt de hoop haring dan ergens in een ijskast en ligt daar dan een paar dagen te meuren voordat het één iemand te veel wordt en die persoon het dan integraal de container in mietert.

Dat was niet nog alle haring-gerelateerde ophef: bij mij thuis brak dit jaar – geheel terecht – de pleuris uit toen bleek dat er geen haring was gehaald, en is men minstens een goede 72 uur geobsedeerd geweest met bepalen wiens schuld het nou eigenlijk was. Ik kan echter met vreugde mededelen dat het sjaarzenfront de strijd heeft gewonnen, want men is er nog steeds niet achter.

Enfin, haring of geen haring, ik had in ieder geval een heel fijne vierrrrring, en wat mij betreft is het vanaf nu officieel kerstmis.