Het stond een keer te gebeuren: een zeikerige column over carnaval van deze zure student die in de Randstad woont. Ik heb het drie jaar volgehouden om het niet te doen, maar nu is het echt tijd.

Om alles wat volgt maar meteen kapot te nuanceren: ik heb echt niets tegen carnaval. Ik vind het een mooi feest, een bijzondere traditie, en het is prachtig dat mensen er elk jaar tijdens de kille februari-dagen zoveel tijd, geld en moeite in steken om er samen iets leuks van te maken.

Dat gezegd hebbende, heb ik ook niet echt iets mét carnaval. Ik kom uit het land tussen de rivieren, en daar is carnaval voor iedereen boven de elf toch altijd een beetje triest. De verkleeddagen en optochten waren leuk toen ik op de basisschool zat, maar het op een zuipen zetten met een als Roodkapje verklede Hubert Bruls in een stad waar tachtig procent van de mensen vergeet dat het feest bestaat, is voor mij nou niet bepaald het idee van een leuk weekend.

Hoewel ik het echt niet wilde, werd het me dit jaar onmogelijk gemaakt om niet te haten op carnaval. De ellende begon op zaterdagochtend toen ik poogde de trein van Den Haag naar Nijmegen te nemen.

Op één of andere manier vindt de NS het elk jaar weer een goed idee om aan het spoor rondom Utrecht te werken in het carnavalsweekend, waardoor sneuneuzen zoals ik geforceerd door Carnaval City Centrum aka Brabant moeten reizen.

Dit jaar was het feest al snel compleet toen op station Den Haag HS een groep verklede mafkezen instapte en zich met een draagbare JBL-speaker van het formaat bijzettafel installeerde in de coupé waar ik ook zat. Toen ik er na vijf minuten en acht intro’s van bekende carnavalsknallers genoeg van had en besloot ergens anders te gaan zitten, schoot één van hen een confettikanon af in mijn gezicht toen ik langsliep.

Nu stonden Randstedelingen die carnaval vieren al best hoog op mijn vervelendste-mensen-ooit-lijstje, maar deze niet zo ludieke actie zorgde ervoor dat ze nóg wat verder in de ranking gestegen zijn en nu een oneervolle plek ergens tussen Sywert van Lienden en onaardige horeca-boomers gekregen hebben.

Dat de beste man die het kanon afvuurde verkleed was als “terrorist” (in een witte jurk met de woorden allahu akbar erop, een theedoek op zijn hoofd en een nepbom in zijn handen) maakte het hele gebeuren behoorlijk ironisch en nog walgelijker.

Sowieso is het nogal kinderachtig en belachelijk dat sommige mensen carnaval gebruiken om verkleed te gaan als eskimo, indiaan, bosjesman of zwarte piet en vervolgens van de hele wereld verwachten dat een dergelijk achterhaald stereotype gewoon lollig (met een zachte g) wordt gevonden.

Leuk dat je het leuk hebt samen, maar net als dat voor studenten op elke andere dag van het jaar geldt: je bent niet leuk als je je dronken in het ov misdraagt en de stereotyperende acts worden met het jaar vermoeiender om naar te kijken.

Maia de Quay studeert rechten