Dat studenten geen geld hebben, is van alle tijden. Want of je nou studeerde in de jaren tachtig of in 2023, iedereen die ooit student is geweest, heeft wel eens meer maand dan geld overgehad.
Als wanhopige tijden aanbreken, zijn er een paar stappen die je kan doorlopen. Stap 1: het probleem negeren en doen alsof je kan leven op gebakken lucht en automaatkoffie van 56 cent. Stap 2: kiezen voor de primitieve tour en meerdere dagen teren op macaroni met kaas en ketchup. Stap 3: creatief worden en als een soort wasbeer alle keukenkasjes in je huis plunderen en jezelf in leven houden met vage sausmengels gemaakt van alles wat je daar kan vinden.
Als je dit riedeltje uiteindelijk één of meerdere keren hebt doorlopen en je het officieel allemaal te veel wordt, is het tijd voor stap 4: toegeven aan het fenomeen van ‘werreke voor je cente!!’ en op zoek gaan naar een bijbaan.
Omdat ook ik niet meer wilde leven op crackers met sambal en mijn humeur niet langer wilde laten bepalen door de prijs van een courgette, was ik enige tijd geleden ook toe aan een baan en belandde ik – zoals zoveel van mijn lotgenoten – in de horeca. Bij een koffietent om precies te zijn.
Hoewel het werk me over het algemeen best goed bevalt, is jong zijn en in de horeca werken zo nu en dan nogal een ervaring. Op een normale dag zet je gewoon bakken espresso’s, schuim je liters melk op en ruim je tafels leeg zonder al te veel gedoe, maar soms, heel soms, wordt de boel verstoord door een lijpe klant die je laat twijfelen aan al je levenskeuzes.
Want wat is het toch met zure boomers die vergeten dat ze zelf ooit ook jong en skeer zijn geweest en nu iedereen die in de dienstverlening werkt als een soort lijfeigene behandelen?
Zo kwam er laatst een dame die op mijn begroeting reageerde met ‘ja oké, hebben jullie ook iets dat niet vee – gaan is?’ Ik liet het feit dat ze geen hallo zei maar achterwege en noemde een tweetal niet-vegan gebakjes op die we op dat moment hadden.
Grote fout, kwam ik meteen achter, want ik had het gore lef gehad om iets aan te prijzen dat glutenvrij was. Wat volgde was een tirade van een minuut waarin ze me uitgebreid ging vertellen hoe ze iets NORMAALS wilde bestellen: niet vegan mét gluten en gewoon lekker gewoon! Ik stond op het punt haar te vragen of ze dan ook een plak ham op haar cake wilde, maar werd gelukkig afgeleid door een collega die vroeg wat hij kon gaan maken.
Toen ik haar bestelling vervolgens aan hem doorgaf en ‘medium cappuccino met koemelk’ zei, intervenieerde mijn nieuwe grote vriendin echter direct door te stellen dat ze gewone melk wilde. Toen ik reageerde met ‘ja, komt goed, koemelk’, raakte ze nogmaals geïrriteerd en zei ze al die alternatieve opties maar aanstellerig vond en dat ze mijn bijdehante reactie (?!) niet op prijs stelde. U ook goedemorgen.
Dit soort taferelen zijn over het algemeen meer grappig dan deprimerend, maar laten me bovenal vooral weer verlangen naar gewoon een 20-something met een PETA-sticker op zijn/haar telefoon die vervolgens een iced dirty chai met half havermelk en half kokosmelk bestelt. Gewoon, zoals het heurt.
Maia de Quay is student rechten