Tijdens de economische crisis van 2008 was ik negen. Ik hield me bezig met Barbies, trampoline springen en balletlessen en begreep er maar weinig van toen het Jeugdjournaal beelden vertoonde waarop mensen en masse in complete wanhoop kantoren op Wall Street uitliepen.
Aan de voet van een koopkrachtcrisis in 2022 ben ik 23, krijg ik preventief stress van mijn gas/water/licht-rekening en kocht ik een courgette in de Hoogvliet die mijn wereld verpletterde.
In mijn studentenhuis hangt sinds jaar en dag een keukenkastje dat totaal is volgeplakt met stickers. Prijsstickers van courgettes, welteverstaan. Je kent het wel, van die dingen die je op je fruit of groente doet nadat je ze hebt gewogen zodat je de barcode kan scannen. Op dat kastje hangt een uitgebreide verzameling van meer dan vijf jaar aan prijsstickertjes van courgettes.
Tijdens saaie en eenzame kookbeurten maakte ik er een sport van om op zoek te gaan naar de laagste en hoogste prijzen die er op het kastje te vinden zijn. Hoewel de tarieven fluctueerden tussen een schamele 59 cent (2017) en een riante 85 cent (2019), bleef het gemiddelde altijd rond de 70 cent hangen.
Je begrijpt dat ik de prijzen van courgettes altijd nauwlettend in de gaten blijf houden. Ik beschouw de prijs van een courgette als een persoonlijke indicator van conjunctuurschommelingen door de jaren heen.
Dat is waar de ellende begon.
Het toeval wilde namelijk dat ik afgelopen week al mijn boodschappen had gedaan (bij een niet nader te noemen supermarkt met een naam die rijmt op Palbert Stijn), en de Hoogvliet even inrende omdat ik – je raadt het al – een courgette was vergeten.
Geheel achteloos en nog vol levenslust begaf ik me richting de groenteafdeling, waar ik begroet werd met een combinatie aan cijfers die bijna vier jaar aan oogopslagen in de supermarkt en speurwerk tijdens saaie kookbeurten reduceerde tot onbelangrijke momenten van onwetendheid waar ik nu alleen nog met nostalgie aan terug kan denken.
1 euro en 5 cent, zei de sticker. Eén courgette kostte één euro en vijf cent. Gedachten gierden door mijn hoofd terwijl een mix van hormonen en neurotransmitters me zowel in een euforische als radeloze stemming wisten te krijgen.
Euforie, want wat vond ik het prachtig om aan het eind van mijn tijd in mijn studentenhuis De Sticker Der Stickers in mijn handen te houden – de sticker die alle andere keukenkaststickers met relatief hoge prijzen met afstand achter zich zou laten.
Radeloosheid, omdat ik meteen besefte dat ik die ene euro en vijf hele centen ook daadwerkelijk moest gaan afrekenen.
Tot zover dus de courgette als leidmotief in het verhaal van de inflatie. Misschien is het tijd om over te stappen naar de altijd betrouwbare winterpeen, want een courgettesoepje zit er voor mij de komende tijd niet in.
Maia de Quay is student rechten