Eind september is elk jaar een bijzondere tijd in Leiden. De nieuwe huisgenoten hebben voor het eerst huiseten gekookt en een wasje gedraaid, en het besef dat je inmiddels wel echt achter begint te lopen met het bijhouden van je uniwerk breekt aan.
Eerstejaars leren de kneepjes van het leven op kamers en worden blootgesteld aan een vuurdoop die in het teken staat van boodschappen doen, colleges volgen, je kamer schoonhouden en in de meest fundamentele basisbehoeften voor bestaanszekerheid voorzien.
Meestal gaat dit wel goed of, het meer realistische beeld, kómt het wel goed.
Er bestaat echter één ding dat niemand ooit zal leren. De zogenoemde kryptonite der studenten, de welbekende achilleshiel, de zwakke plek van iedere Leidse student - ik heb het natuurlijk over… afwas.
Specifieker heb ik het over rondzwervende afwas die ieder studentenhuis rijk is. De pan met pasta die met een laagje inmiddels koud geworden water al een aantal dagen staat te ‘weken’ op een aanrecht, de opgestapelde borden in de fusie met aangekoekte restjes groente, het verdwaalde bestek in de gang, de losse mokken bovenop de wasmachine, kortom: the works.
Ik woon al een paar maanden niet meer in mijn oude studentenhuis, maar ik kan via de huischat nog steeds meelachen en -huilen om het aantal ‘van wie is deze zooi’-appjes waarop vervolgens niemand ooit reageert.
Dat is overigens geen veroordeling, want ik heb dergelijke berichten zelf meermaals gestuurd én ontvangen, hoewel ik uiteraard (zoals elk goed student betaamt) volhoud dat ík nooit afwas heb laten slingeren - zo ben ik natuurlijk niet.
In de minimaatschappij die studentenhuizen zijn, blijken afwastaken het pijndossier te zijn.
Niemand heeft ooit het gevoel dat het probleem te zijn, en iedereen beticht de ander ervan dat alles verkeerd te doen. Political deadlock.
Ondanks dat samen eten, samen schoonmaken voor de Duwo-controle en samen een WBW delen over het algemeen vlekkeloos kan verlopen, blijkt de afwas de belichaming van de onvermijdelijke ongelijkheid in de studentikoze wereldorde - er blijkt een global north en een global south te bestaan op het gebied van dwalende potten en pannen: het is ieder voor zich.
Helaas voor wereldvrede en de gemiddelde student heb ook ik de geen verklaring voor dit ongestructureerde probleem (ik ben immers ook maar een radertje in het geheel), maar wie weet biedt deze column inspiratie voor een mooi scriptieonderwerp voor een student aan de faculteit Governance & Global Affairs en/of Geesteswetenschappen.
Bij voorbaat graag gedaan.
Maia de Quay studeert rechten