Ik heb uiteindelijk een minor in Amsterdam gekozen. Terwijl een vriendin een schoolopdracht doet op een klein Japans eiland, loop ik tussen de pretentieuze gebouwen en pakken van de Zuidas, onderweg naar een schoolopdracht zo’n vijftig kilometer van mijn ouderlijk huis.
Eigenlijk zou ik me in september bij mijn vrienden voegen in Marokko, maar in mei gooide het minorsysteem roet in mijn tajine. Toen studieadviseurs mij in juni de overgebleven uitwisselingsplekken aanboden, wees ik die toch af. Ook toen ik eind juli alsnog een plek bij mijn ‘droomminor’ aangeboden kreeg, koos ik ervoor om niet halsoverkop mijn koffers te pakken.

Later kreeg ik daar spijt van: vooruitzichten van klasgenoten die wel naar het buitenland gingen, gaven me buikpijn. Ik zou zelf overal wel heen willen, had ik dan toch naar die prestigieuze uni in Londen moeten gaan?

Eind augustus las ik in De Groene Amsterdammer over evenementen bij The Offline Club, waarbij mensen kunnen ‘detoxen’ van het internet. Het is tijdens hun evenementen in cafés verboden om je telefoon of laptop erbij te pakken. In plaats daarvan zijn er spelletjes, offline activiteiten en praten vreemden met elkaar. 

Studenten die daarbij aanwezig waren, hadden een ‘dumb­phone’ genomen, waarmee ze enkel konden bellen. Het hoort bij een trend van een groep jongeren die zich afzet tegen de steeds intensievere netwerksamenleving. Zo vertelt een meisje dat je maar 150 mensen in je netwerk kan hebben, maar ze door Instagram het gevoel kreeg dat ze met veel meer mensen contacten moest onderhouden. 

Met een vriendin raakte ik geïnspireerd: we daagden elkaar uit een maand lang Instagram te verwijderen en ook niet op de site te gaan. Ook nu houd ik me nog steeds beter aan het tijdsslot op socialmedia-apps.

In die maand kon ik veel meer op mezelf focussen, en merkte ik hoe erg de angst om niet alles te ervaren komt door sociale media. Als je de hele dag wordt beïnvloed door wat mensen om je heen allemaal doen, wil je dat, afgezien van of het wel bij jou past, ook nú doen.

Ik wil heus wel naar Londen reizen, maar ik heb verder niks met het gruwelijke Engelse weer en eten. Waarom zou ik daar dan gaan studeren?

Zo kwam ik tot een waardevolle les: niet alles wat je in het leven wilt, hoeft nú, en soms is het prima om je te focussen op iets minder glamoureuze dingen. Uiteindelijk pluk je, als je er zo in staat, ook de vruchten van wat je op dat moment doet. Je kiest je eigen levenspad, dat is ook juist het mooie dat een studie aan de universiteit biedt.

In boomer-woorden: we zijn nog jong, en alles komt op zijn tijd.

Zahra Menguellati is student International Studies