De avond van tevoren heb je alles al klaarstaan. Je tas, je bammetjes en het koffiezetapparaat met al een met koffie gevuld filterzakje in het verkalkte bakje zodat je de volgende ochtend enkel nog op het knopje hoeft te drukken. De wekker staat. Je gaat eindelijk eens vroeg naar bed.
De volgende ochtend fiets je bij het krieken van de dag (lees: half tien) naar de bieb om daar een hele dag (lees: tot een uur of vier) te gaan studeren. Maar voordat je naar binnen wilt, schreeuwt een wit-blauw bord in je nog half verslapen gezicht dat de tentamenperiode weer is begonnen, en dat je er alleen inkomt met een reservering.
Daar gaat je waterdichte voorbereiding…
Knarsetandend tover je vlug je mobiel tevoorschijn en maakt middels een van de vele obscure technische systemen die de universiteit rijk is een reservering voor een plek die nog niet bezet is.
Studieplek 15068 it is…
Aangekomen op de plek waar het die dag allemaal moet gaan gebeuren, zie je dat een op zijn telefoon scrollende lullo je plek al heeft bezet. Omdat je geen zin hebt in verder gezeik, en vooral gewoon wilt beginnen aan dat domme paper voor dat domme vak, besluit je schuin tegenover de voornoemde jongen plaats te nemen.
Dan, zo’n veertig minuten later, als je er eenmaal lekker inzit na eerst al je appjes beantwoord te hebben, wordt er zachtjes op je schouder getikt. Je draait je om naar de persoon die je hyperfocus bruut verstoorde. Voor je staat een internacho met in haar rechterhand haar oplichtende telefoon die ze nog net niet in je gezicht duwt.
‘Excuse me, I reserved this spot…’
Je kijkt het wachtende meisje aan en twijfelt. Ga ik met haar in discussie? Ga je haar zeggen dat die kakkerige jongen daar op mijn plek zit, en dat het dus niet mijn fout is dat ik hier zit?
De fight or flight afweging is echter van korte duur, want de what-the-fuck-are-you-waiting-for-attitude van de dame maakt dat je braaf je spullen bijeenraapt om je plek aan de boze Temu-versie van Charli XCX op te geven.
Verslagen loop je naar studieplek 15068 en vertelt het heerschap fluisterend dat hij op je plek zit. De nog altijd scrollende student richt zijn blik op en klapt onverschillig zijn laptop dicht en loopt naar de lange studietafel achter je.
Aldaar zie je hoe hij een studente iets in het oor fluistert, waarop zij opstaat, om de tafel loopt en iets in het oor van een andere student fluistert. Hij doet hetzelfde bij een ander, en die ander weer bij een ander, zodat er een kring aan beweging ontstaat die nog het meeste weg heeft van een heimelijke stoelendans.
En hoewel je paper ongetwijfeld niet was afgekomen als je die dag niet naar de bieb was gegaan, denk je als je rond vier uur weer naar buiten loopt: morgen ga ik lekker home study.
Mathijs de Jong is student rechten