Toen ik op de basisschool zat, kreeg ik twee baaldagen per jaar. Een baaldag was een dag waarop ik niet ziek was, maar gewoon baalde van het leven en de dagelijkse sleur.

Het is zo’n dag dat je wakker wordt en gewoon denkt ‘vandaag even niet’, iets wat we vandaag de dag zouden bestempelen als een mental health day.

Van mijn moeder mocht ik twee keer per jaar geoorloofd ongeoorloofd balen; ze meldde me dan ziek. Op een baaldag deed ik wat mensen doen die balen: ik bleef extra lang in bed liggen, ging op bezoek bij mijn oma of speelde gewoon urenlang Mario Kart op de Wii.

De traditie zette zich voort toen ik naar de middelbare school ging, maar één ding veranderde. In plaats van dat de baaldagen vrij inzetbaar waren, werd bepaald dat mijn broer en ik één van onze baaldagen structureel inzetten in de week na pakjesavond.

In die week voltrekt zich bij ons thuis jaarlijks een fenomeen dat we ‘Project Kerstboom’ noemen, en mijn broer (tevens in het bezit van 2 inzetbare baaldagen per jaar) en ik werden daar verplicht onderdeel van toen we ouder werden.

De week na pakjesavond is hét moment dat de perfecte kerstboom moet worden uitgezocht, verlicht én versierd, allemaal voor het donker wordt. Je snapt het al: dat is niét te doen als je pas rond 15:00u klaar bent met je laatste les.

Om Project Kerstboom dus met goed gevolg af te ronden, moest er dus elk jaar rond 7 december even goed worden gebaald.

Inmiddels wonen mijn broer en ik al jaren niet meer thuis en is het concept van een baaldag verwaterd. Kerstbomen in de gang van mijn studentenhuis heeft DUWO verboden, en als ik een keer geen zin heb in de dagelijkse sleur ga ik gewoon niet naar college.

Gelukkig is Project Kerstboom daarentegen altijd blijven bestaan.

Elk jaar wijden mijn moeder en ik minstens een hele dag aan het fenomeen: ongeveer alle boomverkopers van Nijmegen worden afgestruind en dezelfde playlist met kerstige terrormuziek wordt weer grijsgedraaid terwijl wij de spar traditiegetrouw omtoveren tot spreekwoordelijke hoerenkeet.

Voor het concept van baaldagen bestaat hoop. Uiteindelijk geloof ik dat ze wel weer terugkeren als ik een voorspelbaar burgerlijk bestaan leid en moe word van de 9-tot-5-ellende, al is het maar om te vieren dat ik dan (hopelijk) niet meer in een DUWO-complex woon.

Echt vergeten zijn baaldagen overigens nooit - toen ik vorig jaar na het volledig afronden van Project Kerstboom per ongeluk de streng met lampjes ook meenam toen ik een tak afknipte, kon ik er ook wel weer een gebruiken.

Uit het oog maar niet uit het hart, enzo.

Maia de Quay is student rechten