Columns & opinie
Deze beelden kwamen recht uit het ronkende hart van het Niets
Onder de blauwe paddenstoelen zaten twee mannen rond half één ’s middags een fles prosecco soldaat te maken. Goh, dacht ik, als dit het effect is, plaats dan maar op elk grasveld zo’n kunstwerk.
Olaf Leeuwis
donderdag 11 mei 2023

Begin vorige week liep ik de Plus aan het Bètaplein uit en ik zag recht voor mij hoe het nieuwe kunstwerk – de blauwe paddenstoelen – werd neergezet. Het zag er nogal liefdeloos uit. Er waren gaten gegraven waardoor het gras een kaalslag onderging en de stukken paddenstoel lagen sikkeneurig op twee aanhangwagens om te worden bijgezet.

Ik moest gniffelen. Bij het idee kwam er al geen glorie aan te pas, bij de ontvangst door buurtbewoners ook al niet, dus de wijze van plaatsing was tenminste wel eergetrouw.

De volgende dag liep ik weer de Plus uit (ik kan niet plannen loop dus elke dag even naar de supermarkt). Op de stoeltjes aan het tafeltje naast – die dezelfde kleur hebben als de paddenstoelen, genaamd ‘regenboogrussula’ – het kunstwerk zaten twee mannen rond half één ’s middags een fles prosecco soldaat te maken.

Goh, dacht ik, als dit het effect is, plaats dan maar op elk grasveld zo’n paddenstoel. Al snel verscheen een fotograaf om de twee mannen te fotograferen en jawel hoor: een van de twee bleek gewoon de kunstenaar zelf te zijn.

'Leiden heeft al zoveel hemelbestormends voortgebracht dat we alles onderhand wel hebben uitgespeeld'

Jammer, het had niet zo moeten zijn.

Die avond liep met een beste makker naar de Plus toe (drank was op, ja ja, ik weet het) en we hadden toch ook maar zin om even de stoeltjes en het tafeltje uit te proberen.

We hebben er zelf immers voor meebetaald (misschien is dat niet waar, want ik kan geen tabellen met cijfertjes lezen gezien ik een alfa ben, maar het schijnt dus best wel wat gekost te hebben en dat is ook wel weer mooi want die arme stakkers in de kunstsector willen ook een boterham met kaas eten).

De stoeltjes zitten aardig voor als je van gemiddelde lengte bent, het natte gras onder je voeten moet je even voor lief nemen.

De kleur is mooier dan op de plaatjes en laat geen sporen achter op je bips nadat je opgestaan bent. De tafeltjes zijn wat onhandig, het vlak is niet vlak, wat wel zo fijn is als je toch de moed vergaard hebt om er een fles wijn op neer te zetten. Aan de andere kant, door de inkepingen kan er weer water in blijven staan en dat vinden de roodborstjes vast leuk.

De plaatsing van alles blijft jammer: de twee tafeltjes staan veel te ver uit elkaar voor als je er met meer dan drie mensen wilt nestelen. De paddenstoelen zijn hooguit grappig maar volgens mij is daar alles al over gezegd.

Maar wat wil je dan ook? Leiden heeft al zoveel hemelbestormends qua kunst en wetenschap voortgebracht dat we alles onderhand wel hebben uitgespeeld. Dromen kan hooguit nog door de successen van het verleden als farce te laten herhalen of door vormen neer te zetten die recht uit het ronkende hart van het Niets komen lopen. Leiden verdient dan ook een antiquarische stempel. Leiden heeft, net als Wenen, genoeg gesproken en verdient het om met pensioen te gaan.

De kunstenaar zelf zegt op de kritiek dat ‘kunst moet schuren’. Het is al goed, beste Frank Koolen, het is inderdaad niet onopgemerkt gebleven.


Olaf Leeuwis is student International Relations