Nu de eerste tentamens van het collegejaar gemaakt zijn, en we onze natuurlijke habitat van de UB weer mogen verruilen voor gore fusies, leek het mij hoog tijd voor een moment van reflectie.

Om het zacht uit te drukken: de afgelopen twee weken hebben mijn lotgenoten en ik het zwaar gehad. Uit alle uithoeken van de stad vertrokken we in het holst van de nacht (lees: om 8 uur ‘s ochtends) naar de bibliotheek om aldaar van zonsopgang tot zonsondergang te doen wat we het beste doen.

Uitstelgedrag vertonen.

Wat mij persoonlijk opviel, is dat de UB gedurende tentamentijd verdacht veel wegheeft van een dierentuin. De samenvallende tentamenperiodes van faculteiten zoals rechten, governance & global affairs en sociale wetenschappen, maakte voor een bijzondere mix in de zaaltjes 1 tot en met 8 van ons geliefde Star Trek-complex aan de Witte Singel.

En daarbinnen krioelt het dus van de dierentuindieren. Allereerst zijn daar de stokstaartjes. Dat zijn meestal sjaarzen en wat hen definieert is dat ze al-tijd (altijd!!) opkijken als er iemand de zaal in komt of langs ze loopt. Het feit dat ze dit vervolgens ook nog synchroon doen, maakt hen een interessante, en behoorlijk irritante, groep dieren.

Vervolgens: de nijlpaarden. Een nijlpaard wordt gekenmerkt door het studeren voor een tentamen van een propedeusevak, terwijl het desbetreffende nijlpaard zich al lang en breed in jaartje 5 van zijn studie begeeft. Over het algemeen is een nijlpaard vaker te vinden in het UBcafé dan in een studiezaal en is hij er ook van overtuigd dat studeren gedefinieerd kan worden als het kijken naar een video genaamd ‘Hoe werkt het politieke systeem van Nederland: een introductie’.

Dan leeuwen. De leeuw is die student die stipt om 08:30 uur in de UB is, zodat hij op elke lege tafel een item - variërend van een enkele wettenbundel tot een losse markeerstift - kan smijten, waar vervolgens urenlang niemand plaats gaat nemen, totdat er rond een uur of 12 een aantal brakke cordial- of clubgenoten binnenwaggelen en zichzelf bij de troep voegen.

Last, and definitely ook least is daar de panda. Net als echte panda’s, is deze student er nooit. Er zijn wellicht tekenen van leven (zoals bijvoorbeeld een werkboek op een tafel), maar je ziet hem zelden. Als de panda dan wel aanwezig is, is hij aan het slapen op zijn tafel of zit hij whatsappstickers te sturen naar zijn overbuurman in de UB, zijn mede-panda.

Wat de dieren in ieder geval met elkaar verbindt, is dat gevangenhouding bij niemand het beste naar boven brengt, en dat we van geluk mogen spreken wanneer we weer terug in het wild worden geplaatst.

Maia de Quay is student rechten