Dat studenten een bijzondere waardering hebben voor ongegeneerd eigenbelang weet ik als geen ander. Maar zelfs ik ben deze campagne geschrokken van de zelfzuchtige houding van studenten ten opzichte van de politiek.

In mijn naïeve droombeeld kiest men in een parlementaire democratie volksvertegenwoordigers die de beste besluiten nemen voor het land. In andere woorden draait het erom dat je een afspiegeling krijgt van alle ideeën die in Nederland leven, niet een afspiegeling van alle mensen die in Nederland leven.

Mijn medestudenten denken daar anders over.

Eerst maar even de feiten op een rij. Volgens een peiling van I&O, stemmen jongeren vooral voor de belangen van hun eigen generatie. Citaat: ‘Naarmate de leeftijd toeneemt, neemt het stemmen voor het eigenbelang af.’

Nu de datum van de verkiezingen met rasse schreden nadert, blijkt dat deze peiling de spijker op zijn kop slaat. Zo was ik bij het door de PKvV georganiseerde debat in de Stadsgehoorzaal. Ik verheugde mij op een inhoudelijke uitwisseling van gedachten door de aanwezige kandidaat-Kamerleden, af en toe onderbroken door een snedige opmerking van Jort Kelder.

De opzet van het debat leidde tot heel andere resultaten. Een groot deel van de tijd liepen de politici over een catwalk waarna ze een korte pitch moesten houden om daarna een stortvloed aan questions te beantwoorden uit de audience.

Het niveau van die questions was treurig. De helft van de keren ging het linksom of rechtsom over hoe zwaar studenten het wel niet hebben en hoe erg de pechgeneratie genaaid is. Alsof andere groepen het wel zo makkelijk hebben in Nederland. Om maar een voorbeeld te geven, het woord toeslagenouders is heel het debat niet gevallen. Ook Jort Kelder werd het even te veel. Toen hij de zaal verzocht om het voor héél even niet over de eigen poen te hebben wist ik hoe diep we gezonken waren.

Een andere uitwas van dit egostemmen onder jongeren is de Studenten Stemhulp van SVL. Daar worden de thema’s van deze verkiezingen platgeslagen in twintig stellingen. Aan het thema zorg bijvoorbeeld wijdt de stemhulp twee stellingen.

De eerste stelt dat de capaciteit voor gratis SOA-tests moet worden uitgebreid. Ja, u leest het goed. De grote splijtzwam deze verkiezingen, het punt waarop jongeren hun stem moeten baseren, is het gemak waarmee je kunt testen of je een druiper hebt.

De tweede stelling vindt dat de overheid zich ‘actief inzetten’ moet om mentale gezondheid onder jongeren te verbeteren. Alsof daar niet allang programma’s voor bestaan en alsof iemand daar tegen kan zijn.

Als je jezelf dan door negentien stellingen eigenbelang hebt weten te werken komt het ludiek bedoelde dieptepunt bij stelling twintig. ‘Bier moet gratis worden.’

Misschien heb ik het allemaal verkeerd gelezen en is dit satire van de bovenste plank, dat zou mij in ieder geval flink opluchten.

Maar in de tussentijd heb ik maar één antwoord op die stelling: ‘Ik ben tegen.’