Columns & opinie
De belabberde culinaire bubbel van studentenhuizen
'Zou het echt zo zijn dat we gewoon nooit hebben leren koken? Zijn we simpelweg lui? Of zijn studenten gewoon inspiratieloze kneuzen die oprecht niets anders kunnen bedenken dan een drietal deprimerende Italiaanse gerechten?'
Maia de Quay
donderdag 6 februari 2020

We hebben ze allemaal: kookboeken die je van je ouders hebt gekregen voordat je ging studeren en die na oktober van je eerste jaar nooit meer zijn aangeraakt. Kookboeken speciaal gemaakt voor studenten die nog net niet een titel hebben als Dit is toch zo makkelijk: zelfs uw idiote dochter kan dit! of Simpel, Skeer en Stuko: the holy trinity. Het zijn goedbedoelde cadeaus die nu enkel nog uit de kast worden getrokken wanneer ze mogen fungeren als onderzetter voor een pan met kleffe rijst.

Toen wij laatst voor de derde keer in één week een pak risotto van Knorr openscheurden voor weer een trieste huismaaltijd, drong het tot me door dat ik sinds ik studeer leef op een dieet van pasta, rijst, hummus en koffie.

Ik geloof eigenlijk wel dat wanneer je een willekeurige student open zou snijden, er enkel een brouwsel van tosti, bier en pasta groen uit zou komen.

Zou het echt zo zijn dat we gewoon nooit hebben leren koken? Zijn we simpelweg lui? Of zijn studenten gewoon inspiratieloze kneuzen die oprecht niets anders kunnen bedenken dan een drietal deprimerende Italiaanse gerechten?

Italiaans is in dit geval trouwens een zeer ruim begrip. Een doorsnee Italiaan barst in huilen uit bij het zien van onze ‘pasta carbonara’: bereid door kookroom en risottorijst gelijktijdig met een plens water van 1,5 liter in een pan mikken.

Het komische is dat wanneer we vervolgens buitenshuis eten of naar onze ouders gaan in het weekend, we er ineens heel veel verfijnde wensen op nahouden: latte macchatios met havermelk en een extra shot espresso, broodjes hummus mét gegrilde aubergine maar zonder waterkers, of Noorse zalmfilet die precies 4 minuten en 23 seconden op de huid gebakken is, zijn dan ineens realistische eisen. Alsof we onze smaakpapillen plotseling terugkrijgen en in Gordon Ramsay veranderen zodra we in de trein naar huis stappen of een restaurant betreden.

Toch heeft de belabberde culinaire bubbel van Leidse studentenhuizen ook zo zijn voordelen. Al je verfijnde voorkeuren uit het raam smijten en een überzoute AVG naar binnen werken alsof het niks is, is namelijk wel goed voor zowel je sociale contacten als je portemonnee. Dat deze AVG dan wel geserveerd wordt in een pan die geplaatst is op het boek Simpel van Ottolenghi, heeft dan ook wel weer iets poëtisch.

Maia de Quay is student rechten