Columns & opinie
Daar stonden ze, pal voor hun idealen: liberté, egalité, FNV
Omar Ghaly
donderdag 9 maart 2023

Nog nooit is studeren zo duur geweest als nu. Voor een bakje zwart goud op onze universiteit – en dan heb ik niet over die als koffie maskerende benzine die je uit de automaten haalt – betaal je iets minder dan twee euro. Gelukkig zijn er weinig types zo vindingrijk als de student.

Zo ga ik tegenwoordig vaak naar een niet nader te noemen tent op de Nieuwe Rijn waar je voor twaalf uur alle koffie en thee voor €1,50 kunt krijgen, inclusief koekje ernaast. Een topdeal. Onlangs zat ik daar met twee vriendinnen te lezen bij het raam, we konden uitkijken over de gracht.

Rond een uurtje of elf zagen we een groep mensen in oranje hesjes zich verzamelen voor de Koornbrug. We konden maar niet bedenken wat deze groep hier precies kwam doen. We dachten eerst aan een fietsopruimactie maar dat bleek niet zo te zijn. Zo staarden we een kwartier naar buiten zonder ook maar een beetje aandacht voor onze boeken te hebben.

Op een gegeven moment vond ik de smoking gun, een man met een FNV-hesje. ‘Aha, het zijn stakers!’ riep ik uit. Vanaf toen werd mijn nieuwsgierigheid onbedwingbaar. Als kind van de Arabische Lente maakt mijn hart bij iedere vorm van protest een sprongetje. Opstaan voor je rechten, kom daar nog maar eens om in onze vierentwintiguurs-­prestatie-consumptiemaatschappij. Maar daar stonden ze, pal voor hun idealen: liberté, egalité, FNV.

‘Als kind van de Arabische Lente maakt mijn hart bij ieder protest een sprongetje’

Op de aankleding was niets aan te merken. Er was een FNV-partytent, er werden FNV-sjaaltjes uitgedeeld. De CNV was er ook, maar hun merchandise was niet veel meer dan een enkel hesje, verloren in de massa. De organisatoren hadden een wagen geregeld van Frietenliefde en die draaide een puike dag. Er was zelfs een doedelzakspeler in kilt: ‘They may take our lives, but they will never take our secundaire arbeidsvoorwaarden.’

In het café bleven onze actievoerders niet onopgemerkt. Mensen keken op van hun krantje en begonnen te speculeren over of ons afval nog wel zou worden opgehaald. We vreesden voor Utrechtse toestanden in onze binnenstad.

Toen om twaalf uur de koffie weer naar de normale prijs gestegen was, besloten we poolshoogte te nemen. Inmiddels stond er een voorman op het podium, naast hem wethouder personeelszaken Ashley North. De wethouder ontving de salariseisen op een mooi ingelijst blad. Hij sprak nog een paar woorden tot de massa, over hoe goed het was dat ze actievoerden en hoe hij hun eisenpakket zeker zou meenemen in verdere overleggen, en nog wat ambtelijke bewoordingen.

De FNV-voorman probeerde het publiek nog wat op te zwepen met een paar cynische opmerkingen in de trant van: ‘Eerst zien, dan geloven.’ Daarnaast dreigde hij ermee dat als de eisen niet werden ingewilligd het zomaar zou kunnen dat hardere actie nodig was.
Tevreden ging ik naar huis. De democratie doet zijn werk, men is gehoord en het afval wordt voorlopig nog opgehaald. Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.

Omar Ghaly studeert Egyptologie