Afgelopen weekeinde vierde een van mijn vrienden zijn verjaardag in de stad waar we opgroeiden. Ik was er lang niet meer geweest en had vooraf een vaag gevoel van heimwee. In de trein wist ik ineens zeker dat het daar ook niet meer zou zijn zoals voorheen. De andere jongens kwamen gewoon op de fiets. Tijdens onze spaarzame herenigingen wordt het me nooit echt duidelijk of ik nu ben weggegaan, of dat zij zijn achtergebleven.
Het is een sobere viering, met de ramen open, en waar mogelijk op afstand. Als cadeau drukken ze elkaar hier nog altijd een tientje in de hand. We ploffen neer op de zwartleren banken om een lage tafel en graaien beurtelings naar chips uit grote ovenschalen. Er wordt binnen gerookt, dat is slecht maar gezellig, en buiten is het koud.
Wanneer we weer zijn bijgepraat spelen we boerenbridge, met zijn zessen, wat op zich al waanzin is. Daarnaast hebben de jongens wat nieuwe regels verzonnen. Zo worden de deelnemers bij speelfouten en laagste tussenstanden geacht een bodem sherry achterover te slaan.
Omdat ik aan de nulpuntnulletjes zit, dwingen mijn vrienden mij als alternatieve straf steeds twee handen pinda’s in mijn mond te stoppen. ‘Volgens mij doet hij het expres, die dikzak’, schreeuwt er één als ik een paar keer achter elkaar mijn slagen niet heb gehaald. Ik kauw met een gespeeld boze grimas om mijn gortdroge bek - zij lachen.
Op zeker moment vindt de boef van onze vriendengroep dat de gastheer wel een verjaardagsvrouw verdient. Hij plukt een nummertje van het internet en als er wordt opgenomen spreekt de guitige jongen van toen plots als een geoefend hoerenloper tot de telefoniste. Slank, zesentwintig jaar en volle borsten, zo meldt hij ons aanvankelijk enthousiast, maar het wordt hem toch te duur.
Het pingelen verloopt vervolgens stroef, zo met ons gegiechel op de achtergrond. Vraag en aanbod hangen op, en de jarige kijkt tevreden om zich heen: geen ongenode gasten op zijn feest.
Halverwege de nacht is de sherry op en kruip ik door de overdaad aan chips en pinda’s misselijk in bed. Toch word ik de volgende ochtend opgelucht wakker, want wat even weg leek is er nog gewoon.
Ivo Verseput is student Nederlands