Woensdagavond, de 22e van november, op een voetbalveld. Het is negen uur, toevallig valt de drinkpauze op de training samen met het bekend worden van de exitpoll. Ik open het overzicht van de NOS, 35 zetels voor de PVV. Als ik de volgende ochtend wakker word, zijn het er zelfs 37 geworden.
Had alleen mijn vriendenkring het voor het zeggen in dit land, dan was Verenigd Links goed voor een absolute meerderheid. Een week na de verkiezingsuitslag zijn nog steeds niet bekomen van de schok. Terwijl verkenner Gom van Strien – pardon foutje – Ronald Plasterk aan het werk mag, is mijn linkse bubbel nog herstellende van de electorale aardverschuiving.
Als Nederlandse moslim met een dubbel paspoort kreeg ik verleden week vooral te horen dat ook ik er nog mag zijn. Het ‘We’ve. Got. Your. Back.’ van Frans Timmermans doet het goed, vooral onder mensen die graag Limburgers imiteren. Grapjes over mijn aanstaande deportatie worden tot in den treure gemaakt – ik doe er zelf ook aan mee.
Toch heb ik het gevoel dat ik, die toch het meest te verliezen heeft bij een sluiting van de moskeeën of het verbieden van de Koran, nog het minst geschokt ben van de mensen om mij heen. Dat er een grote groep Nederlanders is die in beginsel niets met de islam heeft en er niet rouwig om zou zijn als er minder, minder, minder moslims in dit land zouden wonen, is al mijn hele leven een gegeven.
Moslims van mijn generatie zijn opgegroeid in de schaduw van 9/11, de moord op Theo van Gogh, aanslagen in Madrid en Londen. Voor ik zes jaar oud was, had een leger publicisten en opiniemakers al besloten dat de multiculturele samenleving was mislukt en dat er vanuit de islam een bedreiging uitgaat voor alles wat liberaal en Westers is. Als we niet oppassen geen korte rokjes meer!
Die angst voor de islam is nooit weggegaan. Als ik voor het eerst de ouders van een schoolvriendje ontmoette, probeerden ze altijd op meer of minder subtiele wijze uit te vogelen welk vlees ze in de kuip hadden. Ben je een van de goeien of niet?
Met mijn naam was het natuurlijk ook niet eenvoudig om een baantje bij de buurtsuper te krijgen. In de woorden van de manager die mij bij sollicitatie vijf wél aannam: ‘In principe discrimineren wij niet, maar je moet natuurlijk wel letten op de balans in de winkel.’
Het gaat er mij niet om te laten zien hoe zielig wij moslims zijn, of hoe zwaar we het wel niet hebben. Het komt er eenvoudigweg op neer dat je als moslim, zelfs al zit je zoals ik sinds de middelbare school in een progressieve bubbel, niet de luxe hebt om verrast te zijn door de uitslag van 22 november.
Ik spreek mensen die het gevoel hebben dat ze wakker zijn geworden in een ander Nederland. Dat is niet zo, ze zijn wakker geworden in Nederland zoals het altijd al is geweest.
Omar Ghaly is student Egyptologie