De nieuwe lichting studenten kan door alle coronabelemmeringen op heel wat medeleven rekenen, en anders ontstaat het wel wanneer je in Mare leest dat bij sommige verenigingen puzzeltochten door de stad als een geschikt startschot worden gezien voor het vormen van een jaarclub.

Puzzelen kan ook bij paps en mams, zo dachten de jongste leden, tot groot verdriet van rector en burgemeester.

Toen ik naar Leiden vertrok, moest ik mijn oude voetbaltrainer beloven wel zelf mijn eigen vrienden uit te zoeken. Dat lukt de meeste verenigingsstudenten best aardig, al houd je binnen zo’n club natuurlijk zij die uitkiezen en zij die worden uitgekozen.

Om te vieren dat we de komende jaren zo vaak samen zouden drinken dat een duurzame vriendschap op basis van een gedeeld en chantagegevoelig verleden welhaast niet uit kon blijven, trok mijn nieuwe vriendengroep naar het Drentse Dwingeloo. Vast vooruit gereisde clubgenoten haalden ons met twee auto’s vanaf station Meppel op.

Het verloop van één van de ritjes werd door de vader van de chauffeur vereeuwigd in een Sinterklaasgedicht:

Het was donker in Drenthe en smal was de weg
Ze waren niet dronken, het was gewoon pech
De weg maakt een bocht en dan moet je als chauffeur
met die bocht mee en niet rechtdeur
Rechtdoor ligt een sloot en daar wil je niet zijn
want water is koud en botsen doet pijn.

Vlak daarvoor: vijf jongemannen die vooral nog elkaars namen kenden, bijeengepakt in een zilvergrijs autootje, de muziek en elkaar overstemmend, om hen heen de belofte van een weekend dat het begin moest markeren van iets groots en blijvends.

Dan de doffe dreun, al was het vage zweven toen de auto loskwam van het asfalt indrukwekkender. Zo zeker als we wisten dat de banden op dat moment doelloos draaiden in de lucht, wachtend op grip die niet meer komen zou, zo ongewis was de uitkomst daarvan: opgelucht uitrollen in een weiland, of net uit huis en dan al met de auto om een boom gevouwen eindigen?

De dreun bleek gelukkig een plons, en door de raampjes zagen wij enkel nog vuil water, dat danste in het felle schijnsel van de koplampen. Gordels lostrekken, door portier of raam de auto uit, wild zwemmend en, eenmaal boven, al voor het herademen koppen tellend, nieuwsgierig naar het welzijn van de anderen, zoals tot op de dag van vandaag. 

Ivo Verseput is student Nederlands