‘Helaas kan ik niks voor je doen, want ik heb geen toegang tot dat systeem’, is een antwoord dat ik het afgelopen jaar iets te vaak te horen kreeg. MyStudymap, Usis, EduXchange, Brightspace, bij sommige studies zijn er zelfs nog meer systemen. De universitaire bureaucratie zit creatief in elkaar. Modern al die technologie, zou je denken, maar laat het ook ruimte over voor menselijkheid? Wat doen we als er problemen met het systeem zijn?
Het meest herkenbare voorbeeld dat ik heb, zijn tentameninschrijvingen. Je voorbereiding kan nog zo op orde zijn: weken gestudeerd, je ID en LU-card bij je, je mooiste pen plus drie reserves, een energiereep. Toch kom je op de ‘dag des oordeels’ voor een geërgerde surveillant te staan. Je naam staat niet op de lijst! Je eigen checklist bestond uit het samenvatten van hoofdstukken, het maken van Quizlets, het onthouden van formules. Ben je dan toch vergeten MyStudymap af te strepen? Of is het, zoals bij sommigen, echt aantoonbaar foutgegaan in het computersysteem?
Hoe dan ook, je bent op dat moment overgeleverd aan de genade van de gangmeester. Mag je toch de tentamenzaal in of wordt het halen van je vak onmogelijk gemaakt? Bij herkansingen bij mijn studie besloten ze vorig semester om toch maar onze namen er met pen op de lijst bij te krabbelen.
Maar dan ligt er een tiental netjes ingevulde tentamens, waarvan de uitslag voor sommigen het verschil gaat maken tussen slagen of studievertraging. Ga je als universiteit strikt de regeltjes volgen, of laat je welwillende vakdocenten toch de tentamens nakijken? Helaas werd er bij ons onverbiddelijk “nee” gezegd. Ook goedbedoelende studieadviseurs konden ons alleen een hart onder de riem steken, maar hadden geen enkele invloed op de inschrijvingen in het systeem. Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd.
Een ander fenomeen waarvoor we al vroeg zijn gewaarschuwd, zijn de Hunger Games. Die worden niet alleen georganiseerd voor normale vakinschrijvingen, ontdekte ik vorige week. Ook voor de minors ben je onderworpen aan een Russische roulette. Misschien nog wel erger, want over dit systeem was er geen verplichte uitleg van eerstejaars-mentors. Waarom hebben we dit systeem? Zoals we van andere universiteiten kunnen leren, hoef je echt niet per se al je 23 duizend studenten zich tegelijkertijd te laten inschrijven.
Automatisering is in principe goed en onvermijdelijk. Duizenden studenten kun je nu eenmaal niet via een prikbord laten inschrijven. Maar je kunt wel rekening houden met het feit dat ook computersystemen niet perfect zijn.
Ook outsourcing is een probleem. Zo zijn de websites voor EduXchange en het systeem om te printen van externe partijen, en bij problemen dus onbereikbaar voor medewerkers. Heel lang werkte de nieuwe print-app op mijn telefoon (en die van veel anderen) niet, en het enige wat de IT-helpdesk kon doen was een bug report naar het bedrijf sturen.
Niets ten nadele van alle goedbedoelende medewerkers. Dit is een aanval op de rigiditeit en complexiteit van de systemen voor registratie. Als medewerkers onderworpen zijn aan een hiërarchie van regels, kunnen ze ook niet uit empathie studenten helpen, hoe schrijnend hun problemen ook zijn. Hoe voorkomen we dat studenten enen en nullen in een computersysteem worden?
Zahra Menguellati is student International Studies