Het is bijna kerstmis. En naast diners en zinloze ruzies met familie die je enkel bij huwelijken en begrafenissen ziet, gaat dit festijn bovenal over verlangens. Meestal hebben die verlangens betrekking op spulletjes (keurig in rood glimmend cadeaupapier onder de kerstboom gestald), en soms op mensen (zie: lyrics van die vreselijke kersthit van Mariah Carey).
Mijn verlangen is echter op geen van beiden gericht. Het is een verlangen dat waarschijnlijk ook niet meer vóór mijn afstuderen zal worden vervuld.
Want oh, wat verlang ik naar traditioneel onderwijs.
Naast eeuwenoud, is onderwijs in het diepste wezen erg eenvoudig. Men neme een man of vrouw (!!) die veel van een bepaald onderwerp afweet, zet die voor een klas gevuld met studenten die van dat onderwerp weinig tot niets afweten, waarna de docent(e) hen tot stilte maant en het woord neemt. Simpel. Naar mijn weten zijn zo alle groten der aarde onderwezen, in welk onderwerp dan ook.
Ware het niet dat er altijd geïnnoveerd kan worden. Zo ook in het onderwijs. Want hoewel het wiel dat onderwijs heet uiteraard niet opnieuw hoeft te worden uitgevonden, zijn er genoeg durfals die dit toch doen! Een van de vele gedrochten die dan het licht ziet, heet: flipping the classroom.
Hoewel ik niet geloof dat er nog één student rondloopt die onder dit fenomeen is uitgekomen, is het hier wellicht op zijn plaats het concept nader toe te lichten. Zoals de term al doet vermoeden – daar begint het al: waarom dat onnodig Engelse taalgebruik? – wordt het klaslokaal ‘geflipt’.
Niet zoals men een flippo flipt of een studentenkamer keert, nee, dit flippen is uiteraard figuurlijk. De docent vertelt niet langer hoe het allemaal zit: dit hebben de studenten thuis al uitgezocht. Tijdens de werkgroep nemen studenten een actieve rol aan en stuurt de docent alleen aan op discussie.
En hoewel dat in theorie heel aardig klinkt – er is immers ruimte voor verdieping of zelfs wetenschappelijk debat – ligt de praktijk toch iets anders.
Week vier van een willekeurig bachelorvak van de studie rechten. Tijdens de eerdere werkgroepen is de groepsdynamiek reeds uitgekristalliseerd. De fanatieke nerds trekken volledig de kar, de brakke stukobazen houden wijselijk hun mond, en jou lukt het in alle haast de vragen telkens maar half te maken. En daarmee behoor je uiteraard tot de middelmatige meerderheid.
Deze week vraagt de docent wie de teksten heeft gelezen. Vier vingers gaan de lucht in. De docent, die er maar bij is gaan zitten, slaakt een zucht. Dan volgt een herhaling over wat nu precies de ‘bedoeling’ is van de werkgroepen en een preek over ‘waarom we hier zitten’.
Eindstand?
De docent spreekt alsnog eigenhandig de stof door – het tentamen dient immers wel door het merendeel te worden gehaald – en de studenten typen slaafs mee.
Nee, geef mij dan maar gewoon de old school shit: een goede docent(e) die me simpelweg vertelt hoe het zit. Ook dan leer je de wereld kennen.
Mathijs de Jong is student Rechten