Toen ik nog in een vies en oud studentenhuis woonde – inmiddels heb ik de overstap naar een burgerlijk huis gemaakt – was een van onze blikvangers ons toilet. Niet omdat het uitblonk in netheid, integendeel, maar omdat daar de ziel van ons huis het best te zien was.
Op onze muren hingen krantenknipsels en posters die de obsessies en eigenaardigheden van de bewoners door de jaren heen in optima forma vastlegden. Toon mij uw wc en ik zeg u wie u bent.
Zo vind je op dat toilet een collectie krantenknipsels waar menig archief jaloers op kan zijn. Informatieve artikelen over het verschil tussen mannen en vrouwen (mannen die gaan samenwonen vallen af, vrouwen komen aan), freaks of nature die het gymnasium op hun vijftiende afsloten met een lijst vol negens en tienen (veelzeggend over ons zelfbeeld, weinig representatief voor de gemiddelde studieresultaten) of een collectie Fokke en Sukkes over het studentenleven en de kunst van het toiletbezoek. Wie bij ons op de wc kwam, had in ieder geval genoeg te lezen.
Het mooie aan iedere verzameling is dat die de neiging heeft om uit te breiden. Zo was een van de hoogtepunten tijdens de ellenlange misère van de lockdown het bezoek van de vrijheidskaravaan aan Leiden. Net zoals de rest van studerend Leiden kwamen wij poolshoogte nemen: naast huiskamerraves die ons allemaal al de neus uitkwamen, was er in die dagen toch niet zo veel te doen. Posters met het hoofd van Baudet werden gul uitgedeeld aan eenieder die daar behoefte aan had. Ons toilet had weer nieuwe decoratie.
Soms kan de versiering van een toilet tot misverstanden leiden. Ondanks het feit dat wij onze FvD-poster netjes met markers van versieringen hadden voorzien – een Harry Potter-litteken op het voorhoofd, een bepaald type snor, u kunt het verder wel invullen – was er een meisje te gast bij ons dat de grap ervan niet helemaal kon inzien. Ze scheurde de poster in twee en alleen met een flinke dosis tape konden wij het gezicht van kameraad Thierry enigszins restaureren.
Tot op de dag van vandaag is zij persona non grata daar, van de wc blijf je af.
Nog leuker is om de toiletten van andere huizen te inspecteren. Wie wonen hier nou? Wat houdt hen bezig? Eenmaal ben ik zelfs speciaal naar een huis afgereisd om daar de wc te zien. De deur bleek daar bijna volledig in beslag te worden genomen door een verzameling van mijn columns. Toen ik daar aankwam, hingen er vier en moesten de laatste drie nog worden opgehangen.
Aldaar werd ik ook nog geïntroduceerd tot het wc-boekje. Een handig dingetje waarin je je gedachten de vrije loop kunt laten tijdens je bezoek. Er staan praktische zaken in zoals: ‘Wanneer gaan we weer eens opruimen?’ Het boekje kan echter ook worden gebruikt voor grotere vragen, denk aan: ‘Welke foto van Omar is je favoriet?’
Deze grote verscheidenheid aan toilet-inrichtingen is kenmerken voor het Leidse studentenleven, desalniettemin is hier nauwelijks lectuur over te vinden. Ik wil dan ook afsluiten met een oproep. Ben jij een student culturele antropologie? Schrijf dan je scriptie over toiletten in Leidse studentenhuizen. Je vindt in mij een enthousiaste lezer.
Omar Ghaly is student Egyptologie