Studentenleven
Studenten wringen zich in wanhopige kronkels om een huis te vinden: ‘Ik zit er doorheen’
Drie keer verhuizen in een jaar, logeren bij vrienden, studie verwaarlozen om zoeksites af te struinen en dan nóg niets vinden: in de huidige markt is het zwoegen voor een dak boven je hoofd. ‘Als ik hoestte, appte mijn huisbaas kots-emoji's.’
Susan Wichgers
donderdag 8 september 2022
Tessa van der Ent (24) slaapt tijdelijk in het kantoortje van vrienden. Foto Taco van der Eb

'Als logé voel ik me tot last'

Tessa van der Ent (24, natuurkunde) slaapt, samen met hamster Manda, tijdelijk in het kantoortje van vrienden. 

‘Ik ben tweedejaars masterstudent, ik doe fulltime onderzoek in het lab. Nogal vervelend als je daarnaast een huis moet zoeken, dus. Vanwege het nieuwe verkameringsbeleid moest ik uit mijn vorige huis, met nog vijf huisgenoten. In de zomer van 2021 kregen we een brief dat we binnen zes maanden moesten vertrekken. Die brief lag alleen ergens onder verstopt. Toen we ‘m vonden, hadden we nog maar drie maanden.

‘Of we nou wel of niet de juiste vergunningen hadden, bleef tot het einde vaag. Op internet kon ik weinig informatie vinden. Bij de gemeente kreeg ik alleen maar mensen aan de telefoon die er niet verantwoordelijk voor waren. Ze deden niks voor mij, alsof studenten geen woonrecht hebben, en ik werd steeds doorverwezen naar mijn huisbaas. Die zei dat alles gewoon in orde was, waarschijnlijk zodat wij zo lang mogelijk bleven zitten en hij geld bleef verdienen.

‘Ik had toen een relatie van drie jaar en ik ben gaan samenwonen, ook omdat het makkelijker was om met z’n tweeën iets te vinden. Dat is ongeveer twee maanden geleden uitgegaan, en nu sta ik voor hetzelfde probleem. Tijdelijk slaap ik hier, in een kantoortje bij vrienden. Ik ben heel dankbaar dat ik hier mag logeren, maar voel me wel een last, want door mij kunnen ze niet thuiswerken.

Door het nieuwe verkameringsbeleid moest ik uit mijn vorige huis, met nog vijf huisgenoten.

‘Ik ga iedere dag alle mogelijke websites af en ik heb nog maar één bezichtiging gehad. Soms is er niet eens aanbod, terwijl ik maar twee eisen heb: in Leiden en maximaal 900 euro per maand. Ik heb er weinig vertrouwen in. Ik zit er nogal doorheen, maar dat gaat op en neer. Soms heb ik weer hoop, maar dan reageer ik binnen een minuut ergens op en zie ik dat er nog tweehonderd anderen hebben gereageerd. En dan de prijzen: laatst zag ik een kamer van 19 vierkante meter, met gedeelde keuken en badkamer, voor 750 euro.

‘Ik ben er de hele dag mee bezig. Je moet continu zoeken. Daardoor kan ik me moeilijk concentreren op mijn onderzoek. Er is gelukkig begrip voor, maar ik moet het wel gewoon op tijd afmaken. Daarna wil ik graag een PhD doen, dus het is belangrijk dat het goed gaat.
‘Mijn verwachtingen zijn laag, ik probeer er niet teveel over na te denken. Maar ik denk dat het binnen een semester wel gaat lukken om wat te vinden.’

Lees ook: Universiteiten groeien tomeloos door, en kamernood stijgt naar 44.800

Paula von Byern woont tijdelijk in de Zwarte Dozen - haar derde woning in een jaar tijd. Foto Taco van der Eb

'Mijn huisbaas vroeg de schoonmaker ons te bespioneren'

Paula von Byern (20, psychologie) woont tijdelijk in de studentenflat aan het Hildebrandpad, de zogeheten Zwarte Dozen: haar derde woning in één jaar tijd.

‘Ik ben net begonnen aan het tweede jaar van mijn studie psychologie, en ben tot nu toe al drie keer verhuisd. Ik kom uit München, maar het leek me leuk om een tijdje ergens anders te verblijven. Als student krijg je de kans om in een ander land te studeren.

‘Ik begon in een studio aan de Schipholweg, maar de huur was nogal hoog, 800 euro per maand, en ik wilde ook graag met huisgenoten wonen. Bij een vriend die in Oegstgeest woonde, kwamen twee kamers vrij in een soort twee-onder-een-kapwoning. Ideaal, leek het. Ik woonde direct boven de huisbaas, mijn twee huisgenoten zaten daarnaast. In het begin ging het nog wel, maar ze viel me steeds vaker lastig. Als ik op mijn balkon zat te typen, werd ze al heel boos van dat geluid. Of ze appte me als ze me hoorde hoesten. Dan schreef ze dat ik luidruchtig was, dat ik me niet aan de regels hield en disgusting was, soms met kots-emoji’s erbij.

Ik huilde van blijdschap toen ik in deze woning mocht

‘Tegen het einde, vlak voor de zomer, durfde ik alleen nog maar letterlijk op mijn tenen te lopen. Ze kwam regelmatig onaangekondigd in ons deel van het huis, had de schoonmaker gevraagd om ons te bespioneren en heeft een keer mijn koffieapparaat weggehaald omdat ik geen koffie mocht maken in mijn kamer vanwege de geur.

‘Die situatie werd onhoudbaar en het einde van mijn huurcontract kwam steeds dichterbij. Na een stressvolle zoektocht vond ik net op tijd de studio waar ik nu zit. Ik huilde van blijdschap toen de jongen van wie ik huur zei dat ik erin mocht. In januari komt hij terug. Dan zal ik weer moeten verhuizen. Ik ga mijn zoektocht uitbreiden naar Den Haag, want daar is meer te vinden, lijkt het.
‘Toch heb ik er nooit spijt van gehad dat ik hierheen ben gekomen en ik heb geen moment overwogen om terug te gaan. Het scheelt dat ik hier vrienden heb en dat mijn ouders me kunnen helpen in noodgevallen. Het was uitputtend, maar iedere keer kwam het weer goed. Ik ben hoopvol dat het ook nu weer gaat lukken.’

Leon Darius Rahimi slaapt bij een vriend op zijn kamer in een studentenhuis in Uilenstede, Amstelveen. Foto Niels Vinck

'Ik reageer op alle advertenties die ik zie'

Leon Darius Rahimi (25, statistical science) slaapt bij een vriend op zijn kamer in een studentenhuis in Uilenstede, Amstelveen.

‘Ik kon mijn master ook in Duitsland doen, waar ik vandaan kom, maar wilde het graag in Nederland doen omdat het hier in het Engels wordt aangeboden. Zaterdag ben ik aangekomen. Daarvoor was ik al zo’n twee maanden op zoek naar een kamer. Voorlopig logeer ik hier, bij een vriend.

‘We kennen elkaar uit Spanje, waar ik twee jaar heb gewerkt en gestudeerd. Toen had ik een huis met een kamer waar hij in kon, en nu mag ik bij hem slapen. In het huis wonen nog tien anderen, allemaal internationale studenten. We delen de keuken en de woonkamer. De mensen zijn heel aardig, iedereen is net naar Nederland verhuisd.

‘Ik gebruik allerlei betaalde websites om een huis te zoeken, zoals Kamernet, maar het werkt allemaal niet: ik krijg nooit positieve antwoorden. Veel mensen zoeken specifiek naar Nederlandse studenten of naar een meisje. Dat is best hard eigenlijk.

‘Op alle advertenties die ik zie, reageer ik. Op Facebook staan vaak oproepjes van mensen die anderen zoeken om samen wat mee te huren, bijvoorbeeld. Gisteren had ik mijn eerste colleges, dus daar ben ik ook meteen gaan rondvragen. Ik heb wat nummers van makelaars gekregen en van een organisatie die antikraakwoningen aanbiedt.

Veel mensen zoeken specifiek naar Nederlandse studenten of naar een meisje.

‘Ik heb er wel stress over, maar dat heeft weinig zin. Ik probeer mezelf af te leiden door te gaan sporten. Ik moet niet opgeven en actief blijven zoeken, maar tegelijkertijd weet ik dat ik aan bepaalde dingen niks kan veranderen.

‘Het zal zwaar zijn om te studeren zonder eigen kamer, maar ik vind wel een manier. Door naar de bibliotheek te gaan bijvoorbeeld. Voor mij is het geen optie om terug te gaan of om de studie later te doen. Ik zal hooguit een tentamen minder doen en dat in een ander semester inhalen.

‘Alles komt altijd goed. In het ergste geval blijf ik hier nog even, dan vind ik misschien iets voor januari of februari, maar ik wil niet afhankelijk zijn van mijn vriend en gun hem ook zijn privacy. Het geeft me een goed gevoel om te weten dat ik in geval van nood iemand heb op wie ik kan vertrouwen.’