Thomas Bosman (23, media, informatie en communicatie), runner bij Picnic
‘Het is de service van Picnic om tot in de keuken te bezorgen. Ik heb een keer negentig kilo suiker moeten bezorgen. Twee hoog, in een gebouw zonder lift. Dan baal ik wel flink, maar hoef ik in ieder geval niet ook nog naar de sportschool. Aan de andere kant betekent het dat ik veel plekken van binnen kan bekijken. Ik zie van alles voorbij komen: van heel mooie huizen tot een hol waar je echt niet wil zijn.
‘Voor ik als runner aan de slag ging, kreeg ik eerst een aantal dagen training. Het autootje is heel wendbaar, maar kan onstabiel zijn als het waait. Je moet goed aanvoelen hoe hard je door de bochten kunt als je een volle kar met boodschappen hebt. Je voelt wel heel snel aan wat het karretje wel of niet kan.
‘De baan is ideaal omdat ik mijn eigen rooster kan indelen. Ik ben actief lid bij Augustinus en doe aan hockey. Daarnaast heb ik ook gewoon mijn studie. Een flexibele baan is dus erg chill.
‘Je rijdt in je eentje, dat is prima te doen. We hebben wel met alle runners tegelijk pauze, waarin we opmerkelijke verhalen met elkaar delen. Er heeft altijd wel iemand een gek verhaal over wat hij heeft meegemaakt. Soms zit er ook wel een heel saaie trip tussen.
‘Natuurlijk: het is niet heel moeilijk werk. Gewoon bezorgen, afvinken en door. Maar dat is soms ook wel lekker.’
Emma Bakker (24, media en entertainment management), Soups & Salads
‘Je komt op plekken waar je helemaal geen weet van hebt, terwijl je er toch dagelijks langs fietst. Zo moest ik een restaurant op de Breestraat in. Ik vond het gek dat ik in een restaurant eten moest bezorgen. Maar ik bleek helemaal te moeten doorlopen naar achteren. Daar bleek een supervet herenhuis te zitten vol enorme marmeren beelden. Anti-kraakpanden zijn ook leuk: daar zou je normaal gesproken ook niet naar binnen gaan.
‘Ik studeer in Den Haag, maar woon mijn hele leven al in Leiden. Na het studeren was ik altijd een beetje onrustig. De sportschool begon te vervelen. Toen ik begon als fietskoerier bij Deliveroo kon ik sporten en geld verdienen tegelijk. Ik bezorgde vooral voor Soups & Salads, en na een paar maanden ben ik daar als koerier aan de slag gegaan, en kreeg een upgrade van fiets naar e-bike.
‘Ik krijg echt een lach op mijn gezicht van dit werk. Mensen zijn enthousiast om je te zien, want je komt eten brengen. Je kunt ze omschrijven aan de hand van de bestellingen. Sportieve types willen soep en salade. Als je Burger King bezorgt, kom je bij heel andere mensen.
‘Ik vind het geen gevaarlijk baantje. Je moet gewoon goed uitkijken, net als je in een auto zou doen. Een e-bike gaat sneller dan een gewone fiets. Je moet rekening houden met een langere remweg. Het scheelt dat mijn baas niet zegt: “Je moet over vijf minuten terug zijn.” Ik kan rustig aan doen, opletten in het verkeer en in mijn eigen tempo bezorgen.
‘Met slecht weer wordt er meer besteld. Mensen gaan liever niet naar de supermarkt als het stormt en regent. Ik moet daar dan wel doorheen. Ik zit er niet mee, en trek mijn regenpak aan. Vier uurtjes later heb ik geld verdiend en spring ik onder een warme douche.’
Duncan van der Voort (23, pabo), bezorger Sushi Time
‘Ik werk al drieënhalf jaar bij Sushi Time. Vooral in de zomer is het heerlijk om te bezorgen op het scootertje. Lekker helmpje op en een ritje maken, gewoon relaxed rijden. In de winter als het glad is en koud, dan is het niet de prettigste baan. Maar de dankbaarheid is dan wel groter. Als ik iets later ben, zijn mensen heel begripvol.
‘Eén keer ben ik aangereden. Ik reed op een beschut fietspad en er kwam iemand van de rechterkant op een weg met haaientanden. Die zag ik te laat en toen knalde ik er bovenop. Maar dat is maar één ongeluk in drieënhalf jaar. En dan werk ik nog in de binnenstad van Leiden, dus als er bijvoorbeeld markt is, is het altijd heel druk. Het scheelt dat er heel veel bezorgers zijn: iedereen houdt wel rekening met je.
‘Ik werk vaak op zaterdag vanaf twee uur ’s middags. Dan breng ik veel eten langs bij brakke mensen. Eén keer deed een dame open met volledig ontbloot bovenlijf. Ze was zo brak, het kon haar allemaal niks meer schelen. “Oké”, dacht ik toen, “waar moet ik nu kijken?”
‘Ik kom door de hele stad. De ene keer breng ik bestellingen naar Leiden Privé, een escortservice. Dan bezorg ik weer in het ziekenhuis op een kamer. Dat is soms wel slikken, dat je gewoon bij een patiënt naar binnen loopt. Maar ja, als iemand op een open afdeling zin heeft in sushi kan hij dat gewoon bestellen.’
Foto's: Taco van der Eb