Na een lange periode zonder feestjes en vakanties moest het een zorgeloze week worden: de jaarlijkse Quintersport van studentenvereniging Quintus. Op vrijdag 11 maart vertrokken honderdvijftig leden met drie bussen naar skigebied Risoul in Zuidoost-Frankrijk voor een weekje skiën, snowboarden en heel veel feesten.

Er gingen al wel verhalen rond over Risoul, vertellen Quintusleden. Studenten zouden zijn gedrogeerd tijdens het uitgaan. Maar het waren slechts geruchten. Niemand maakte zich zorgen. Totdat de studenten hun bestemming bereiken. In het dorp staan op verschillende plekken waarschuwingsborden die bezoekers attenderen op drogeringen met de verboden vloeibare harddrug ghb.

Zo ook bij de ingang van uitgaansbar La Grotte du Yeti, door iedereen de Yetibar genoemd, waar de leden elke avond vanaf een uur of tien feestvieren. ‘Het was de enige plek waar je kon uitgaan’, vertelt Quintuslid Nick Gritter. ‘Je stapte je appartement uit en je was al bijna binnen.’

De dagen verlopen steeds hetzelfde: vanaf de vroege middag gaat de hele groep de piste op, rond borreltijd begint de après-ski. ‘Om 16 uur was er happy hour’, zegt Gritter. ‘Voor een halve liter bier betaalde je 2,50 euro in plaats van 4,50. De meesten gingen buiten op het terras zitten, er was feestmuziek en er werd op de picknicktafels gedanst. Het was supergezellig.’

Dat verandert wanneer op zondag een studente ineens door haar benen zakt. ‘Ze had wel alcohol op, maar we hadden het vermoeden dat er meer aan de hand was’, zegt bestuurslid Marije Blom. De toegesnelde ambulancebroeders laten haar opzettelijk braken, en nemen haar mee naar het ziekenhuis voor een bloedtest.

Dat er meer aan de hand is blijkt te kloppen, al wil het ziekenhuis daar weinig over kwijt. ‘Uit de bloedtest kwam het resultaat “not only alcohol”, maar ze specificeerden niet om welke drugs het ging’, zegt Blom. Nog diezelfde avond mag ze het ziekenhuis verlaten en keert ze terug naar de accommodatie.

Er vinden meer incidenten plaats in Risoul, en niet alleen onder Quinten. Negen studenten van de Utrechtse Vrouwelijke Studenten Vereeniging (UVSV) en het Utrechtsch Studenten Corps (USC) worden onwel in La Grotte du Yeti. Ze zakten door hun benen, trilden hevig, rolden met hun ogen en hadden geheugenverlies. Vijf van hen werden opgenomen in het ziekenhuis. Daarop verlaten de Utrechters voortijdig Risoul om terug te gaan naar Nederland.

Ook drie leden van de Maastrichtse vereniging Circumflex worden onwel, evenals vijf leden van Io Vivat uit Leeuwarden. Drie Nijmeegste studenten belanden in het ziekenhuis.

‘Het was schrikken en maakte iedereen heel alert’, aldus Blom na de ziekenhuisopname van het Quintuslid. ‘We waren extra scherp op hoe vreemden zich gedroegen.’

‘Ik zat constant met de hand op mijn bierglas om me heen te kijken’, zegt derdejaars Quint Etienne Koreman. ‘Dan ben je niet meer met een fijn gevoel aan het uitgaan. Ik ben toen nog amper naar de Yetibar geweest.’

Andere Quinten schermen hun glas af met deksels van kokers Pringles, meegenomen uit de lokale supermarkt. ‘Die waren opeens heel populair’, vertelt zesdejaars Sacha. ‘Dat was onze methode om ons veilig te voelen.’

Op dinsdagavond viert de vereniging een themafeestje: Skyhigh. ‘We waren verkleed als piloot of fee’, zegt derdejaars Koen. ‘Ik was als stoner met een enorm lelijke, foute hoodie aan: niet echt de meest aantrekkelijke persoon om te drogeren. Dat was een mistake to make.’

Nietsvermoedend staat Koen te feesten met een verenigingsgenoot, omringd met bezoekers van buiten Quintus. ‘Ik nam een slokje van mijn bier, dat ik maximaal vijf minuten eerder bij de bar had gehaald. Daarna nam ik nog een slok. Maar het was duidelijk niet goed. Het smaakte chemisch en het zat in alle hoeken van mijn tong en mond.’

Hij vertrouwt het niet en gooit buiten zijn glas leeg. ‘Tien minuten later lag ik in bed. Ik wilde geen risico nemen, het was twee dagen na het incident met het meisje dat met de ambulance was afgevoerd.’

Het eerstvolgende moment dat hij zich weer herinnert, is het moment dat een dispuutsgenoot met de zaklamp van een telefoon in zijn ogen schijnt. ‘Het licht was heel fel. Ik voelde me uitgeleefd, naar, moe en brak. Alsof ik drie dagen op een festival had gestaan.’ Meteen daarna valt hij weer in slaap.

Als hij ‘s middags weer wakker wordt, is zijn bed doorweekt van het zweet. ‘Het gaf ook een heel nare geur. De hele kamer stonk ernaar, niet normaal.’ Later die dag probeert hij weer voorzichtig een terrasje te pakken. ‘Het heeft twee dagen geduurd voor ik me weer wat beter voelde.’

Bloed of urine heeft hij niet laten testen. ‘Het kan ook iets anders zijn geweest dan ghb. Maar waarschijnlijk heb ik een flinke teug binnengekregen. Er was ook absoluut ruimte voor anderen om iets in mijn drankje te doen. Daar lette ik helemaal niet op.’

Ook Sacha vermoedt dat hij is gedrogeerd, omdat hij zich van een avond met weinig drank nauwelijks iets kan herinneren. ‘Iedereen had een pas waarmee je drank kon halen. Aan het begin van de avond stond er nog 110 euro op die van mij, rond half een nog 84 euro. Een dispuutsgenoot en ik hadden daar samen van gedronken. Dat waren dus maar een paar biertjes.’

Wat er daarna is gebeurd, weet hij niet meer. ‘De volgende ochtend werd ik wakker op de bank. Ik zag op mijn telefoon dat ik nog een foto met de lege glazen naar mijn dispuutsgenoot had gestuurd, dat levert namelijk borg op. Ik was bang dat de pas leeg zou zijn, maar er stond nog 88 euro op. Dat was dus die 84 euro plus de borg.’

Behalve geheugenverlies heeft hij geen lichamelijke klachten. Maar later die ochtend hoort hij van andere leden hoe hij zich de avond ervoor heeft gedragen. ‘Ze zeiden dat ik niet meer kon praten, staan of lopen. Een paar dames bleken me naar huis te hebben getild. Hoe kan dat, van een paar biertjes? Ik heb heel veel gedronken in mijn leven en ik ben nog nooit door iemand naar huis gebracht. Ik breng juist altijd anderen naar huis.’

Volgens enkele leden zijn er dagelijks pogingen gedaan om Quinten te drogeren, maar werden die in de meeste gevallen op tijd ontdekt. ‘Een dispuutsgenootje zag wat dwarrelen in mijn biertje, alsof iemand er poedersuiker in had gedaan’, vertelt een tweedejaars studente die anoniem wil blijven. ‘Dat was op de eerste avond. Ik heb het toen meteen weggegooid.’

Ook Gritter had zo’n ervaring. ‘Een biertje smaakte raar. Toen ben ik teruggegaan naar het barpersoneel. Zij roken eraan maar vonden het normaal ruiken, dus ik kreeg geen nieuwe.’ Ook dat biertje belandde in de gootsteen.

De hamvraag is: wie zitten erachter en waarom doen ze het? ‘Mensen zijn niet beroofd of naar hun kamer getrokken’, zegt Gritter. ‘De reden is totaal onduidelijk. Maar er waren mensen in de club die niet kwamen voor de gezelligheid.’

‘Er liepen een hoop vage types rond’, zegt Koen. ‘Op een gegeven moment was er een gast met een groen masker op.’ De man met het masker had Gritter een dag eerder samen met een andere man zien staan, toen zonder masker. ‘Ze stonden vlak bij de bar, met hun rug tegen de muur geleund. Ze hadden allebei een zonnebril op en droegen schoudertasjes van Versace. Een van hen droeg een buckethat, waardoor ik zijn gezicht nauwelijks kon zien. Ze dansten niet, keken alleen maar om zich heen en hadden kleine woordenwisselingen met elkaar.’

Gritter vertrouwt de mannen niet en besluit met twee meiden een reactie uit te lokken. ‘Zij deden alsof ze dronken waren en gingen bij hen staan dansen. Ik ging op hoek van de bar staan om te kijken wat er gebeurde.’ Het wordt geen heterdaadje. ‘Een van die gasten had het door. Hij keek me recht aan. Daarna liepen ze weg en heb ik ze niet meer gezien. Heel verdacht en vreemd.’

Het zijn dezelfde verdachten die Sacha een dag eerder al in het vizier heeft. Vlak voor sluitingstijd van de Yetibar ziet hij buiten een stuk of zes mannen staan van rond de dertig jaar. ‘Ze waren goed verzorgd, droegen dure merkkleding van Canada Goose, zonnebrillen en petjes.’
Sacha hoort hen Frans praten en er valt hem nog iets op: ‘Ze hadden kleine, verfrommelde flesjes in hun handen waar een klein laagje bruin spul in zat. Het zag er heel sketchy uit. Achteraf gezien had ik toen de politie moeten bellen.’

De volgende dag, tijdens het happy hour, ziet hij ze weer. ‘Ze waren hetzelfde gekleed maar hadden nu ook bivakmutsen op. Ik was een paar meter van hen verwijderd en zag hen vanachter een muurtje het terras observeren. Toen ik in hun zakken dezelfde flesjes zag als de nacht ervoor, gingen bij mij alle alarmbellen af.’

Sacha stapt naar de beveiliging van de Yetibar om hen op de groep te attenderen. ‘Ze zeiden dat ze erop zouden letten, maar ondernamen niet meteen actie. Ze beweerden toen ook, over het incident met de persoon die naar het ziekenhuis moest, dat onze leden elkaar moesten hebben gedrogeerd. Uit de camerabeelden zou namelijk niet blijken dat er anderen in de buurt waren.’

Door de incidenten is voor een aantal Quinten de maat vol: ze besluiten negatieve online recensies achter te laten om andere bezoekers te waarschuwen voor de slechte manier waarop de Yetibar met hun klachten omgaat. Zodra de Yetibar daarachter komt, eist de eigenaar dat de recensies worden verwijderd en dat ze er anders niet meer welkom zijn.

Quintus geeft daar gehoor aan. Even later heeft Sacha een gesprek met de eigenaar van de Yetibar. ‘Hij zat met tranen in de ogen tegenover me’, zegt Sacha. ‘Hij snapte niet wat er gebeurde en zei dat drogeringen in het uitgaansleven sinds het einde van corona in heel Frankrijk plaatsvinden.’

Sacha dringt erop aan dat de beveiliging de camerabeelden bekijkt. ‘De eigenaar vond dat goed, maar de verantwoordelijke beveiliger wilde ze uitsluitend in zijn eentje bekijken. Ik zei: “Laat me weten als jullie iets vinden, dan kunnen we ermee naar de politie.” Ik heb niets meer gehoord.’

Ook het Quintusbestuur weet niet of de beelden daadwerkelijk zijn bekeken. ‘Daar krijgen we geen duidelijkheid over’, zegt Blom. Toch heeft Quintus geen aangifte gedaan. ‘In overleg met de leden die zijn gedrogeerd, ondernemen wij vooralsnog geen actie. We wachten eerst het onderzoek af van de plaatselijke politie.’

La Grotte du Yeti heeft niet gereageerd op vragen. Wel heeft het barteam een brief geschreven aan onder meer de reisorganisatie waarmee Quintus de vakantie heeft geboekt. Daarin verwijt het barteam de Quintusleden ‘ongegronde en lasterlijke beschuldigingen’ te hebben verspreid, met name na de sportweek via negatieve online recensies. Volgens de bar is er ‘geen enkel geval van ghb-intoxicatie vastgesteld’, zet ze zich ‘volledig in in de strijd tegen drugshandel’ en is de ‘antidrugscampagne (van waarschuwingsborden, red.) verkeerd geïnterpreteerd en de oorzaak geweest van gevoelens van onveiligheid’.

‘Daar waren we erg verontwaardigd over’, reageert Blom. ‘Wij gaan onze kant van het verhaal aan de reisorganisatie uitleggen. Dat is het enige wat we kunnen doen.’ Dat gesprek vindt binnenkort plaats.

De vereniging heeft in overleg met de leden besloten om niet eerder terug te gaan naar Nederland. ‘Ik snap dat andere verenigingen daar wel voor hebben gekozen, aangezien zij met veel meer incidenten te maken hadden. Bij ons waren de drogeringen verspreid over de hele week, waardoor pas later duidelijk werd hoe structureel het probleem is.’

Ondanks alles hebben de leden nog wel van de vakantie kunnen genieten, zegt Blom. ‘Het skigebied was echt top.’

‘Los van die ene avond was het hartstikke leuk’, zegt Koen. ‘Volgend jaar ga ik sowieso weer.’