Met argusogen bekeken twee leden van een damesdispuut van studentenvereniging Quintus de afgelopen maanden het nieuws over de steeds strenger wordende maatregelen.
Normaal gesproken nemen Quintusdisputen in november nieuwe leden aan, maar door corona liep dat wat vertraging op, waardoor de dispuuts-KMT precies middenin de nieuwe lockdown viel.
Hoe organiseer je een kennismakingstijd, als iedereen voor negen uur weer thuis moet zijn en je maar één persoon mag ontvangen? ‘We hebben wel zes, zeven, acht draaiboeken gemaakt, steeds aangepast op de nieuwe maatregelen’, vertellen de leden van het damesdispuut. Vanwege de gevoeligheid van ontgroeningen willen ze anoniem blijven.
Voor wie er niet bekend mee is, het gaat als volgt: eerstejaars van Quintus worden eerst lid van de vereniging, en na de algemene KMT gaan ze op zoek naar een dispuut dat ze leuk vinden, waar ook weer een KMT volgt van ongeveer tien dagen. Daarna worden ze geïnaugureerd en kan het echte studentenleven beginnen.
Alles anders
Bij SSR werkt het ongeveer hetzelfde. Daar is de KMT weliswaar wat langer, maar ook minder intensief. Minerva en Augustinus zijn meer gericht op jaarclubs en nemen dit jaar even geen nieuwe mensen aan bij verticale verbanden, laten de besturen desgevraagd weten.
De disputen van SSR en Quintus wilden niet dat de eerstejaars moesten wachten tot na de pandemie om zich aan te kunnen sluiten. Maar de KMT helemaal schrappen, dat was ook geen optie. Er blijft dus maar één ding over: online ontgroenen.
‘We dachten eerst dat het totaal niet zou werken via Zoom, maar het werkte best goed’, zegt een lid van het damesdispuut van Quintus. Ze zat zelf in de organisatiecommissie van de KMT, en heeft er veel werk aan gehad. ‘Het heeft heel veel tijd gekost. Qua voorbereidingen, maar ook in de week zelf. Alles is anders dan normaal.’
Wakker blijven
De meeste Quintusdisputen hebben een redelijk vaststaand draaiboek voor de dispuuts-KMT met activiteiten die ieder jaar worden herhaald, zodat iedereen ongeveer hetzelfde meemaakt. Nu moest dat helemaal opnieuw worden uitgevonden. En dus werd er ook opnieuw gekeken naar wat je eigenlijk wil bereiken met zo’n ontgroening.
‘Sommige aspecten die iedereen doet en ieder jaar meemaakt hebben de eerstejaars nu ook gedaan, maar dan dus achter hun laptop. Bijvoorbeeld vruchtenhagel sorteren op kleur om wakker te blijven. Achteraf kun je daar dan met z’n allen over bonden, ook met ouderejaars, want iedereen vindt dat stom. Dat is uiteindelijk de bedoeling: een band kweken met elkaar en met de rest van het dispuut.’
‘We hebben dit jaar kritisch gekeken naar wat er belangrijk is, en wat geschrapt kan worden’, vertelt de praeses van datzelfde damesdispuut. ‘Ze zitten de hele tijd thuis, doen de KMT in hun eigen omgeving, daar moet je rekening mee houden. Je wil niet dat ze daar een nare associatie krijgen.’
Dat was inderdaad een groot probleem, beaamt iemand van een mannendispuut van Quintus, die eveneens anoniem wil blijven. ‘Het ergste vonden de eerstejaars dat ze in hun eigen kamer, in hun safe space, werden ontgroend’, vertelt hij. ‘Ze willen nu ook allemaal doorverhuizen naar een andere kamer.’
Geen leuke herinnering
Hij snapt dat wel: ‘Het is geen leuke herinnering: je staat er alleen voor, zo in je kamer met je laptop, en als het klaar is en je ‘m dichtklapt, ben je daarna ook alleen.’
‘In eerste instantie dachten we dat het veel minder intensief zou zijn’, zegt een van de eerstejaars van een damesdispuut van Quintus (die anoniem wil blijven). ‘Je staat een beetje voor je beeldscherm, daar kun je je vast wel van afsluiten. Maar het was toch wel pittig. Ook omdat je ruim een week lang in één ruimte bent.
‘Het zwaarste was dat je echt alleen voor je beeld stond. Het punt van de ontgroening is juist dat je er samen doorheen gaat en elkaar helpt. En waar je normaal gesproken letterlijk de deur zou sluiten en het achter je laat, deed ik nu mijn laptop dicht en ging ik daarna in dezelfde ruimte naar bed.
‘We waren eerst een beetje bang dat we geen band zouden opbouwen. Want hoe moet je elkaar alleen al troosten? Je kunt niet even een knuffel geven, hoe moet je dan helpen? Toch is het wel gelukt om elkaar goed te leren kennen. Die knuffel kreeg je niet, maar we waren wel steeds in contact met elkaar en maken regelmatig wandelingetjes enzo. Alleen zijn we nog nooit met z’n allen samen geweest. Ik ben heel benieuwd hoe de borrel wordt, want je weet nog helemaal niet hoe die groepsdynamiek is. Dat zal wel gek zijn in het begin.’
‘Al met al was het toch een heel heftige week: heel intensief en steeds maar in diezelfde kamer, je leeft in een soort tunnel. Toen de KMT klaar was, voelde dat denk ik wel hetzelfde als het normaal zou doen, alsof alles van me af viel. En we hebben een goede band met elkaar kunnen opbouwen. Dus het is wel goed gelukt allemaal.’
Bij SSR is dat een heel ander verhaal, zegt biologiestudent Sten Hagen (20), preses van gemengd SSR-dispuut Terra F. Of tenminste, bij Terra F., want de precieze invulling van KMT’s verschillen daar nogal per dispuut. ‘Bij ons bestaat is het eigenlijk een lijst opdrachten die de eerstejaars moeten uitvoeren over een periode van een paar maanden. Dus het is niet zo dat je één week heel intensief bezig bent. Eigenlijk kon bijna alles van die lijst online. Het gaat bij ons niet om het afzien maar om samen dingen doen, zodat je elkaar goed leert kennen. Dat kan online ook.’
Toch is er iets dat de eerstejaars nog wel moeten inhalen, ook al zijn ze al geïnaugureerd: ‘Er is één nacht die wat intensiever is en nu niet kon doorgaan. Die willen we wel echt houden, zodat iedereen hetzelfde heeft gedaan en je het daar achteraf met de rest van het dispuut ook over kunt hebben.
‘Het is een ervaring die iedereen samen met z’n lichting opdoet. Daar gaan zoveel verhalen over: hoe heb jij dat gedaan, hoe heb jij dat ervaren? Dat is gewoon leuk om met elkaar te delen.’
Fysiek zwaar
Ook het mannendispuut van Quintus wilde zo’n gedeelde ervaring behouden. ‘Een van de belangrijkste onderdelen, iets dat fysiek best zwaar is maar ook leuk, heeft in aangepaste vorm toch kunnen doorgaan. Dat is denk ik wel fijn, want daar kun je dan later met de rest van het dispuut verhalen over uitwisselen.’
Afgezien van die ene activiteit was verder alles online. Dat verliep allemaal best goed, tot zijn grote verbazing. ‘Groepsdruk werkt blijkbaar ook via een scherm. We hadden verwacht dat ze aan bepaalde dingen niet zouden meedoen, maar eigenlijk maakte het geen verschil. Ik denk dat dat wel goed is – dat je straks geen ongelijkheid krijgt omdat dit jaar niet zou zijn ontgroend.’
Bij andere disputen zag hij dan ook veel mensen stoppen tijdens de KMT: waarschijnlijk viel het veel eerstejaars toch een beetje tegen. ‘Normaal gesproken heb je een duidelijk doel voor ogen, maar nu heb je natuurlijk geen idee waar je het voor doet, als je iedereen al zo’n tijd niet hebt gezien.’
Afgezien van de KMT in je eigen kamer te moeten doen, was er nog een heel groot nadeel: dat je via een scherm heel slecht kan zien hoe het met iemand gaat.
Mentale gezondheid
‘Via Zoom kun je gezichtsuitdrukkingen amper lezen’, vertelt het damesdispuut. ‘We hebben dit jaar dus veel uitvoeriger gevraagd hoe het met ze gaat tijdens de KMT. Dat is ook wel iets wat we voortaan willen blijven doen.’
Ook het mannendispuut had daar ‘heel veel extra aandacht’ voor. ‘Het is voor iedereen nu sowieso al zwaarder wat betreft mentale gezondheid, dus daar hadden we extra waarborg voor ingebouwd en veel meer op gelet dan normaal. Dat beviel goed, dus dat gaan we komend jaar ook behouden.’
Hagen ervaart geen grote nadelen. Hij heeft zelfs één heel groot voordeel ontdekt. ‘ALV’s houden op deze manier is ideaal, aangezien ik geen tijd meer kwijt ben aan mensen stil te krijgen. Ze zijn er in ieder geval een stuk minder lang op geworden nu ik iedereen kan muten.’
‘Bij SSR is de KMT sowieso niet echt zwaar, afgezien van bij een aantal disputen’, zegt Larissa van Eekeren (21, International Relations), die de KMT van dispuut Terra F afrondde. ‘Maar als je daar geen zin in hebt, kies je een ander dispuut.
‘We kregen een lijst met opdrachten die je alleen of samen moet doen: organiseer een online borrel, was er bijvoorbeeld één, of een lichtingsontbijt. Het is echt alleen de bedoeling om elkaar te leren kennen. We hebben daardoor best vaak online met elkaar afgesproken. Na de eerste borrel ken je elkaar een beetje en wordt het iedere keer leuker, hoewel alles dus online is.
‘Bij de inauguratie was iedereen nerveus, maar het was hartstikke leuk. Toen ik mijn das en mijn bul kreeg, voelde ik echt: ah, ik ben nu deel van de groep, ik hoor er nu bij.
‘Voor de avondklok werd ingevoerd, at ik wekelijks met een aantal mensen. Nu doen we bijna alles in het programma Mibo, dat is ideaal: je bent een poppetje en hoort mensen dichtbij heel goed en verder af slechter, bijna alsof je echt in een menigte staat. Zo kun je ook even in een hoekje gaan staan met iemand. Een hele goede oplossing dus.
‘Ik ben heel blij dat ik hiervoor heb gekozen. Als ik wil gaan wandelen stuur ik even een appje in de groep, als ik wat kwijt moet ook. En elke week gaan mensen leuke dingen doen, waarbij ik kan aansluiten. Je zit toch een beetje te wachten op het punt dat alles weer kan, maar ergens heb ik ook wel genoegen met wat er nu al gebeurt.’