‘Het begon tijdens mijn studententijd, acht jaar geleden. Ik deed biofarmaceutische wetenschappen, later psychologie. Nadat ik met vrienden MDMA had gebruikt, en het achteraf liet testen, bleek het maar voor 42 procent puur te zijn. Daar schrok ik van. Toen ben ik gaan rondvragen tot ik iemand vond die hele kristallen MDMA verkocht.
‘Zo begon het heel geleidelijk. Het ging me niet zozeer om het geld, maar om de puurheid. Alles wat ik kocht, liet ik testen. Alleen de puurste en goedkoopste bronnen behield ik. Zo kreeg ik steeds meer: MDMA, coke, amfetamines, XTC, benzodiazepines. Voor mijn gevoel ben ik nooit echt in een dealer veranderd, maar toch ging het steeds een stapje verder.
‘We woonden met zijn achttienen in een studentenhuis, maar slechts een handjevol mensen wist dat ik honderden grammen en duizenden pillen in kluisjes had liggen. Degenen die gebruikten, kwamen al snel bij mij aankloppen. Regelen voor vrienden werd regelen voor vrienden van vrienden. Na een tijdje kwam er ook een schilder van 52 elke week met zijn busje cocaïne halen.
‘Als iemand met een onbekend nummer niet kon vertellen dat hij mij via via kende, reageerde ik niet. Dat was mijn regel, ook voor mijn eigen veiligheid. Ik heb wel mijn fair share aan messen op mijn keel gehad, vooral vanuit hogerop: mensen die dachten dat ik niet zou betalen of gewoon dominantie wilden laten zien. Als ik bij een onbekende inkocht, had ik ook altijd een mes bij me. Die heb ik nooit getrokken, maar het gaf wel een zeker gevoel. Je loopt toch met duizend euro cash in je linkerbroekzak.
‘Ik gebruikte zelf ook heel veel. Als je de allerpuurste cocaïne op je kamer hebt liggen wil je die gewoon proberen. Ik raakte ook in de knoop met trauma’s die ik met drugsgebruik probeerde te verdringen. Zo viel ik in een diep gat. Ik zorgde heel slecht voor mezelf. Het kwam echt vaak voor dat ik drie dagen wakker was.
‘Toen ik op een regenachtige dag naar de supermarkt fietste, gleed ik uit over een putdeksel. Ik brak mijn sleutelbeen en een stuk of vier ribben. De volgende ochtend kon ik letterlijk helemaal niks meer. Door ontwenningsverschijnselen kreeg ik na drie dagen een epileptische aanval en ben ik op dezelfde schouder gevallen. Ik werd wakker in het ziekenhuis en mocht wekenlang alleen maar zitten. Daardoor ging ik nadenken: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Wat op pech leek, was een blessing in disguise. Het was het allermooiste dat mij ooit is overkomen.
‘We zijn nu veertien maanden verder. Ik heb nooit meer iets ge- of verkocht, ben clean gebleven en heb zelfs geen alcohol meer gedronken. Ik geef nu mindfulnesstrainingen bij een herstelinstelling en heb nooit meer achteromgekeken. Ik wil zo ver mogelijk wegblijven van dat wereldje.’
Hulp nodig bij verslaving? Vragen stellen kan via de drugs infolijn: online te bereiken via drugsinfo.nl en telefonisch op 0900-1995 (10ct/min)