Wat houdt je werk in?

‘Ik begeleid begrafenissen. Meestal hoeven we alleen de kist te tillen: eerst naar de ceremonie en daarna naar het graf. Maar soms doen we ook andere ceremoniële dingen. Bij een katholieke uitvaart houden we een condoleanceboek bij of dragen we bloemen.’

Is het emotioneel zwaar?

‘Voor mij is het gewoon werk. Ik kom niet veel met cliënten in contact. We zijn vooral bij het dragen zelf, dus we zien vaak niet hoe mensen erbij zitten tijdens het afscheid. Dat is het heftigst.

‘Maar soms komt het toch dichterbij. Ik heb wel eens een dienst gehad waarbij de familie zelf mee wilde dragen. Wij liepen voorop, maar hoorden ze achter ons snikken. Je ziet soms ook kinderen huilen, of hoort ze roepen: “Oma! Oma is weg!” Dat zijn de momenten waarop je voelt dat je op een begrafenis bent.’

 Kun je dan je tranen bedwingen?

‘Als er een keer een traan over je wang rolt, kun je daar niks aan doen. Maar het is niet de bedoeling dat wij in die emotie meegaan. Ik heb daar zelf niet zo’n last van. We zien vaak weinig van de begrafenis en kennen de overledene niet. Daardoor wordt het niet persoonlijk.

‘In de auto onderweg naar een dienst is het nog gewoon gezellig. Maar het moment dat we op de begraafplaats aankomen, gaat in één keer de switch om. Dan loopt iedereen gelijk strak in formatie en met een neutraal gezicht.’

Is het leuk werk?

‘Ik vind het een heel fijne baan. Het is heel mooie en een handige bijbaan, want erg flexibel. Je geeft je beschikbaarheid ongeveer een maand vooraf op. Een paar dagen van tevoren krijg je dan te horen als er een dienst is en kun je die bevestigen.

‘Mensen zijn ons ook vaak heel dankbaar. Bij een Chinese dienst is het gebruikelijk om de dragers een fooi te geven. Dan krijg je een heel mooi envelopje. Bij andere diensten staan we op het einde soms in een erehaag en bedanken mensen ons nog. Dan laten ze weten dat ze vonden dat het heel strak ging.’

Is een strakke dienst het hoogst haalbare?

‘Ja, daar gaan we voor. Het is mooi om te merken wanneer iedereen op één lijn zit. Elke dienst is een van ons commando. Die zegt bijvoorbeeld: “Dragers buigen alstublieft”, zodat iedereen weet wanneer we moeten bewegen. Soms zijn we zo goed op elkaar ingespeeld dat we al op dat moment anticiperen. Dan gaat alles perfect gelijk en ziet het er mooi uit.’ 

Ben je door dit werk anders naar de dood gaan kijken?

‘Als ik nu zelf een uitvaart zou bezoeken, zou ik er denk ik niet zo mee bezig zijn: dan denk je meer aan de persoon zelf dan aan wat eromheen gebeurt. Maar de begrafenis van Queen Elizabeth II heeft iedereen hier gezien. Haar kist had loden elementen dus was ontiegelijk zwaar: zeker twee keer zo zwaar als wij hier schouderen. Die moesten zij met z’n achten dragen en dan ook nog een heel lange tijd. Daar hebben we het nog vaak over gehad.’