Studentenleven
Column: Verstoppen
donderdag 31 januari 2019

Ik mag dan wel een arme student zijn met een banksaldo dat gevaarlijk op de grens van twee cijfers balanceert, ik heb wél een vakantiehuisje in het zuiden. Wat vroeger “thuis” was is nu mijn toevluchtsoord in drukke tijden geworden. In mijn laatste maanden als student profiteer ik dus nog even van het privilege om af en toe zelf te kunnen bepalen wanneer ik een paar dagen uitcheck om richting de bakermat te reizen. En hoe dichterbij die afstudeerdatum komt, hoe meer ik daarvan geniet.
Het is niet zo dat ik mijn vaderland ineens verschrikkelijk hard mis. Ik ga het vooral steeds fijner vinden dat ik daar de immer opstapelende verantwoordelijkheden even van me af kan gooien. Want thuis, daar bevatten de kasten altijd op magische wijze alles wat ik nodig heb zonder dat ik er mezelf voor naar de supermarkt moet slepen. Daar worden elke avond mijn lievelingskostjes gemaakt, om te vieren dat ik er ben. Ik heb er geen agenda of deadlines en elke Whatsapp-groep gerelateerd aan werk of universiteit gaat standaard een paar dagen op mute. Ik kan schaamteloos uitslapen zonder aan de berg was of de hongerige kat te denken. Thuis zijn is weer een beetje tiener zijn.
Ik zit dan ook al een tijdje in de knoop met mijn naderende afstudeerdatum. Ik heb er even hard wel als totaal geen zin in. Ik ben enthousiast en benieuwd naar wat er komt maar tegelijk ook ontzettend angstig en onzeker. Ik wil eindelijk iets anders dan die eeuwige reeks vakken en colleges, maar tegelijkertijd wil ik ook nog niet weg uit deze comfortabele cocon waar ik alles al ken en onder controle heb.
Hoe ouder ik word, hoe meer verantwoordelijkheden er bij komen en hoe meer ik alles zelfstandig moet doen. In augustus studeer ik af en dan moet ik écht volwassen worden. En ik heb er zin in. Maar toch. Wanneer het allemaal een beetje te veel wordt is het fijn om nog te kunnen vluchten naar het huis van mijn kindertijd, waar ik mezelf heel even kan verstoppen voor alle verplichtingen. Dan lees ik boeken in de tuin voor mijn plezier in plaats van mijn scriptie. Ik bezoek mijn oma, ga koffie drinken met mijn moeder en spreek ‘s avonds af met vriendinnen die ik al ken van de middelbare school. Heel even lijkt het weer mid-2000.
Maar ik kan niet voorkomen dat die vriendinnen steeds vaker over post-afstudeersituaties als vrijgezellenavonden en/of werkloosheidsuitkeringen praten. Mijn mailbox mag dan wel zorgvuldig genegeerd worden, de mails blijven toch binnenstromen. En bij thuiskomst in Nederland liggen er alsnog rekeningen op de mat en staat de afwas te schimmelen.
Vluchten kan niet meer. Dus geniet ik van het verstoppen. Nog heel even.

Talitha Dehaene