Ter ere van het feit (?) dat Jezus H. Christus enige tijd geleden op wist te staan uit de dood reisde ik afgelopen weekend naar mijn ouders in Nijmegen. Het hele paasfestijn draaide vooral om het eten van een misselijkmakende hoeveelheid gekookte en/of chocolade eieren, maar liep na een drie uur durende lunch over in een rondje wandelen door de stad.
Het doel was simpel: een paar calorieën verbranden, genieten van het verrassend lekkere weer én een cadeautje kopen voor het tweejarige kleinkind van een vriendin van mijn moeder.
Toen we doel 1 en 2 na een uurtje hadden bereikt, liepen we nietsvermoedend een kinderkledingwinkel binnen om even snel en probleemloos doel 3 binnen te slepen. Maar wat ons toen overkwam, heeft me nog steeds niet losgelaten.
We kwamen namelijk binnen in een soort beige, yupperige havermelkelite-koortsdroom met meuk voor Nijmeegse koters van onder de 1 meter 10. Ik was na een minuut of drie totaal overprikkeld, maar tot die tijd vlogen mijn ogen op en neer tussen zandkleurige knuffels, slabbetjes van Egyptisch katoen met een draaddichtheid van 200 en Romeinse sandalen voor peuters ter waarde van 90 euro. Er hingen hemdjes in aardetonen van 70 euro zodat een baby die over zichzelf kotst er toch nog uitziet als een kleine George Clooney.
Zo was er in de winkel oprecht een dreumes die gekleed was in een antraciet linnen hemdje, een lichtgrijze (we noemen het ook wel ‘heather gray’) broek, minisokken in gebroken wit (ofwel ‘eggshell’) en om het af te maken een bruin rond zonnebrilletje. Het was echt vijftig tinten grijs, taupe en terra voor baby’s. Geef ‘m een paar loafers en een Nespresso-machine en ik beloof je dat zijn eerste woorden ‘What else?’ zijn.
Wat de natte droom is voor wellness-rechts bakfietsouders met kinderen genaamd Mandje en Gum die Amsterdam-Zuid ontvlucht zijn, was voor mij een confrontatie met een wereld waarvan ik liever het bestaan niet had afgeweten.
Naast dat het pijnlijk was dat de kleuters in die winkel beter gekleed waren dan ik, is het toch te debiel voor woorden dat ouders het in hun hoofd halen om dit soort absurde items aan te schaffen voor hun telg die nauwelijks twee maanden in een rompertje past en waarschijnlijk één keer met een houten speelgoedset speelt voor het allemaal weer in een hoek te flikkeren.
Je kan hier in ieder geval stellen dat het kroost met de letterlijke paplepel wordt ingegoten dat ze zichzelf een status kunnen aanmeten door middel van het dragen van de juiste kleding en het hebben van de juiste spullen. Consumentisme: je kan niet vroeg genoeg beginnen.
Maia de Quay studeert Rechten